tag:blogger.com,1999:blog-25831409171655689342024-03-13T14:17:48.716+01:00LA VUELTA AL MUNDOJUAN FRANCISCO FERRÉJUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.comBlogger783125tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-49280436478947687142024-03-13T14:17:00.000+01:002024-03-13T14:17:05.853+01:00POBRES CRIATURAS Y EL KARNAVAL DE LA POSMODERNIDAD EUROPEA <p></p><div style="text-align: center;"> <i style="text-align: justify;"><span style="color: #131313; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> </span></i><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/FPjkaCEvWJE" width="320" youtube-src-id="FPjkaCEvWJE"></iframe></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #131313; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"><span> </span>Entrevistamos por tercera vez a Juan Francisco Ferré. Si antes
lo hicimos para hablar del verbo y de la carne en la literatura de Oriente y de
Occidente, es decir, de la importancia del Eros en la literatura; ahora,
transitamos hasta el territorio de la posmodernidad más puramente europea a
través de la obra literaria de Alasdair Gray y la reciente adaptación de su
novela Pobres Criaturas por parte de Yorgos Lanthimos y Emma Stone en una de
las películas más claramente candidatas a ganar los Premios Oscar de este año.
A partir de ahí hablamos de la creación artística, de la Modernidad, la
Posmodernidad y sus derivados, y de la actualidad del mercado editorial y los
"conformistas radicales" que dominan el consumo masificado de ficciones
en el que estamos inmersos. La mímesis ha dejado de ser una aproximación válida
de la realidad. El mundo se ha convertido en Espectáculo, en Simulacro, y
nuestras ficciones no parecen estar preparadas para dar respuesta a ese cambio.
Salvo en el caso de algunos nombres privilegiados. Es el caso de Juan Francisco
Ferré y de su novela más reciente, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Revolución</b>,
una aproximación al siglo XXI como no se ha escrito otra en nuestra lengua.
Conversamos con el autor sobre su visión de la literatura y del mundo, sobre su
concepción de la ficción novelesca y sobre la relación que ésta debe establecer
con la realidad. Heredero tanto de DeLillo, Pynchon y Barth como de Ríos,
Cabrera Infante y Goytisolo, Juan Francisco Ferré es uno de nuestros grandes
escritores vivos. Ilustrado, provocador y barroco, es un placer también poder
conversar con él…</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><o:p></o:p></span></i></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-69655306329576433432024-02-23T16:04:00.000+01:002024-02-23T16:04:04.622+01:00POBRES CRIATURAS: UNA FÁBULA FEMINISTA<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4G1s6l6ommrH8BXtvzgMANFvFdwQI6T3tn2IOy_eE777ti3twiHXdX1SaodwTvIRWvFgzTipl7DDW0I7g9bFsg9f9g_NbSZgmrN8ys2_WFH9CKNFQhz50G36oYcRRArkOh22EUjlimGq0Xcrw5QhBk0ED01wyObtp_8SpXz7CjLhcLk5NxryYmc6NRDU/s1000/alasdairs_gray_poor_things_full_cover.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="1000" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4G1s6l6ommrH8BXtvzgMANFvFdwQI6T3tn2IOy_eE777ti3twiHXdX1SaodwTvIRWvFgzTipl7DDW0I7g9bFsg9f9g_NbSZgmrN8ys2_WFH9CKNFQhz50G36oYcRRArkOh22EUjlimGq0Xcrw5QhBk0ED01wyObtp_8SpXz7CjLhcLk5NxryYmc6NRDU/w400-h286/alasdairs_gray_poor_things_full_cover.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: center;"><br /></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">[Alasdair Gray, <i>Pobres
criaturas</i>, Libros Walden, trad.: Francisco Segovia, 2023, págs. 344]<o:p></o:p></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span><i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">And so there is no sense, in
this book, of ideas being stretched beyond their natural life: quite the opposite,
in fact, for the novel’s fizzing exuberance derives from the fun of watching Gray’s
keen authorial intelligence finding layer upon layer of unexpected possibility in
his one ingenious narrative conceit. <b>This
conceit has to do with women and the way men construct them.</b></span></i></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"> </span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">-</span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Gray´s Elegy</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Jonathan
Coe-</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Treinta y un años después de su publicación, el cine le ha dado una nueva
vida a esta prodigiosa novela del escritor escocés <b><a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2013/10/alasdair-gray-hacedor-de-historias.html" target="_blank">Alasdair Gray</a></b> (1934-2019),
uno de los grandes fabuladores literarios del siglo XX. “Pobres criaturas” es
una de sus más originales creaciones, un híbrido novelesco irresistible: pastiche
de ciencia-ficción victoriana, utopismo socialista, erotismo <span style="mso-bidi-font-style: italic;">femenino en todo su esplendor<i> </i></span>y
metaficción nabokoviana, con “<span style="mso-bidi-font-style: italic;">Frankenstein”</span> inscrito
al sesgo como modelo moral y temático. Quien se limite a ver la maravillosa
película de Yorgos Lanthimos, sin completar la experiencia con el conocimiento de
esta imaginativa novela, se estará perdiendo la oportunidad de gozar un orgasmo
artístico en plenitud.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Para empezar, “Pobres criaturas” es un artefacto narrativo
de una complejidad insólita que logra, sin embargo, presentar sus excesos y
desafueros con extrema levedad, como exigía Italo Calvino, derrochando humor y gracia
narrativa. Gray compone su novela por capas para mejor conducir al lector en el
viaje mental de la lectura, acumulando sorpresas y paradojas hasta la última
página. En primer lugar, la <i>Introducción</i> de Gray ya anticipa el tono y la
condición de la novela. El juego del manuscrito encontrado junto con otros
materiales asociados y la destrucción de los textos que conforman el libro
anuncian el irrevocable destino de la historia: el olvido total.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En esta introducción irónica, el conflicto entre
el historiador que encuentra los textos (Michael Donnelly) y el novelista que
los organiza y manda editar (Gray) es una ingeniosa iniciación en los misterios
del pasado y las versiones distorsionadas de los protagonistas. El historiador
Donnelly, precisamente, desautoriza el trabajo del novelista con la mejor
descripción posible de lo que es el libro: “una ficción de humor negro en la
que se entretejen hábilmente algunos episodios reales o históricos”. El
novelista, sin embargo, juzga el manuscrito encontrado como un pedazo de
historia auténtica.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La parte principal del libro la ocupa la materia
más inventiva y fantástica, la que adapta con exuberancia el film de Lanthimos.
La extravagante vida de Bella Baxter contada por su marido, el doctor Archibald
McCandles. La historia ocurre en Glasgow entre 1881, fecha del hallazgo del
cadáver de una mujer ahogada en el río Clyde, y 1909, fecha de la publicación
del libro titulado “Episodios de la juventud de un funcionario escocés de salud
pública”. La mujer embarazada que se suicida para huir de una vida de ignominia
conyugal con su marido inglés, el general Blessington, se llama Victoria al
morir y resucita como Bella en el laboratorio del doctor Godwin Baxter, genial demiurgo
de la trama, que le concede apellido y residencia. El renacimiento carnal de
Bella es, por otra parte, un experimento extraordinario: implantar el cerebro
de la hija nonata en el cráneo de la madre muerta. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">El relato de McCandles, cómplice de los designios
de Baxter, narra la educación de Bella en total libertad. La ingenua y salvaje Bella,
como refiere ella misma en una extensa carta destinada a su creador (<i>God</i> es el apelativo cariñoso con que Bella se refiere siempre a él), se mueve con
desparpajo por un mundo decimonónico de prejuicios, tabúes y supersticiones al que
desafía y provoca constantemente, poniendo en cuestión sus nefastos valores y
estrecha mentalidad, con sus actos y opiniones de mujer liberada.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Y aún quedan dos partes esenciales que la película
no incorpora. La carta final de la doctora Victoria McCandles, donde refuta la
fantasiosa narración de su marido, examina su vida con realismo y se reivindica como pacifista y acérrima feminista.
Y el epílogo compuesto por las anotaciones del autor, donde comenta detalles
del texto central y completa el perfil biográfico de Bella/Victoria hasta el
momento de su muerte en 1946 con un cerebro sesenta y seis años más joven que su cuerpo nonagenario.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Posdata: La
mezcla de historia y ficción (autoficción, metaficción histórica y pura
fabulación) sirve a Gray para dar cuenta de un mundo que ya no es posible
retratar con las categorías de la novela realista (decimonónica) al uso. Las
mentiras del siglo XIX, como las de cualquier otro siglo, se ocultan tras la
fachada de la realidad y del realismo convencional. Y todo este despliegue narrativo
de signo libertino solo sirve para introducir la duda en nuestra mente sobre si
hemos logrado o no salir de la era (moral y cultural) victoriana…</span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-17126324500268628262024-02-09T15:17:00.000+01:002024-02-09T15:17:28.272+01:00LECCIÓN DE LITERATURA<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEZj8kgK-ppwzjZ8r-pnLt4A0X8HugftevsnQuVuicOdFtb0g14GIyB-yd51WmC0GtXJiHwCp6ZiIK-_RQvnDlMMfHU44wDUnK6wPMLoHpScaru6TfxU8QJsdnSuNCnOBwd6NOrJ2G6nIUy6fkqKT7L8BroK8pCWeJqWGDqJ9b-AOE4qJU11MGwOwpF2k/s1000/lessons-1659546299.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="982" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEZj8kgK-ppwzjZ8r-pnLt4A0X8HugftevsnQuVuicOdFtb0g14GIyB-yd51WmC0GtXJiHwCp6ZiIK-_RQvnDlMMfHU44wDUnK6wPMLoHpScaru6TfxU8QJsdnSuNCnOBwd6NOrJ2G6nIUy6fkqKT7L8BroK8pCWeJqWGDqJ9b-AOE4qJU11MGwOwpF2k/w393-h400/lessons-1659546299.png" width="393" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"> <span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Ian McEwan, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Lecciones</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Anagrama, trad.: Eduardo Iriarte, 2023, págs. 584]</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">…El
pesimismo es la rama inteligente del pensamiento occidental y nos da siempre,
como McEwan en su nueva novela, una lección de realismo. Léanla y verán lo que
es bueno.</span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La fábula de esta extensa novela plagada de rasgos
autobiográficos proporciona al lector una serie de lecciones, filtradas con
sensibilidad e inteligencia por el protagonista, que se convierten en irónicas
lecciones para la vida y la historia. La novela comienza con un registro donde
se entremezclan la memoria y el sueño, el presente y el pasado, la realidad y
la alucinación, y concluye con la lucidez del final de una vida que ha cumplido
su ciclo y realizado su propósito sin, por otra parte, poder establecer cuál
sea este con certidumbre. En el fondo, la lección de literatura de esta novela
magistral, compendio del arte novelístico de McEwan y de su visión del mundo, permite
entender cómo el relato de la vida de un hombre común, Roland Baines, se
convierte en el retrato alegórico de una generación de hombres y mujeres, nacida
en la segunda posguerra mundial y que apenas sobrevivirá al primer tercio del
nuevo siglo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Baines es un hombre ordinario que comparte muchos
elementos con su creador, del que parece una copia malograda, pero posee el
privilegio que le concede el acierto fundamental de la trama. Mientras toda la
historia está focalizada en el personaje masculino, lo esencial de su
experiencia lo constituyen las relaciones con los fascinantes personajes
femeninos que introducen en su vida el estímulo y el temblor que, finalmente,
le dan sentido. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Sin su idilio adolescente con la profesora de
piano, la libertina Miriam Cornell, quien transgrede sin culpa los límites
morales y los tabúes de la edad para regalarle a Baines, además de la
oportunidad de crecer como pianista, una valiosa lección de libertad en el
placer y de placer en el ejercicio de la libertad, Baines sería un hombre aún
más incompleto. Del mismo modo que su primera esposa, Alissa Eberhardt, que
experimenta una metamorfosis arrolladora al pasar de esposa frustrada y madre
desganada a novelista alemana aclamada en la escena internacional, al tiempo
que se transforma en una juez implacable de su familia y de sí misma, le ofrece
una segunda lección, esta vez ética y artística. No se puede ser un diletante
ni tampoco un timorato. Realizar al máximo la promesa y la potencia del talento
creativo exige sacrificios y obliga a adoptar una mirada que coloca al
individuo al borde de lo inhumano.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La visita a casa de la pianista muchos años
después, cuando ella teme, en el nuevo clima puritano instalado en las sociedades
occidentales, que pueda ser inculpada de pederastia, es un desencuentro triste
y terrible entre amantes que compartieron la felicidad del amor furtivo. En
cambio, la despedida de Roland y Alissa ya pasados los setenta, cuando ella
padece un cáncer que acabará con su vida y él asume la vejez como una dulce
derrota, está repleta de una ternura propia de seres humanos que han
comprendido que, más allá del ruido emocional y la furia existencial, hay una
posibilidad de inteligencia y complicidad.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: 14pt;">Junto con las maravillosas historias de deseo y
amor que envuelven al protagonista, el otro componente de esta magnífica novela
es la historia política de los siglos XX y XXI vista desde la perspectiva de un
“oscuro” ciudadano como Baines. McEwan, comentando en un ensayo reciente (<a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2022/09/el-vientre-de-leviatan.html" target="_blank">El espacio de la imaginación</a>) el encuentro entre Henry
Miller y George Orwell, reconocía la existencia de dos tipos de escritores, los
que viven refugiados en el vientre de la ballena y los que afrontan el exterior</span><span style="font-size: 14pt;">.
Con “Lecciones”, McEwan ha logrado una fusión de ambos modelos literarios, una
síntesis paradójica de sus atributos más diferenciados: compromiso crítico con
la realidad y agudo psicoanálisis de la intimidad. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Posdata irónica: El libro alegórico de cien capítulos que se menciona
en las últimas páginas de la novela, del que Baines solo conoce los primeros veinticinco, marca el tiempo terminal para la condición humana del siglo XXI.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-80251494796211315522024-01-31T15:10:00.000+01:002024-01-31T15:10:57.053+01:00DE SIBERIA A CIBERIA<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqIlBYMVGRhEjnVkRFjEtXx7P75WjDpfLWlL4cspL4njB2Z0xqJ9tqkdnT72M_X_wmlo1g-T-jk7Rm1qUW1AEhKQlhPweut4g6cLTpRe_vIPDXSl0fsmYdw8eWwWc6CK9REvBkAOLpAr7pggiwp04aj5bSeCejM98egwt-sltrpikTHsSn2CCf5FuRkl0/s800/Rushkoff.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="440" data-original-width="800" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqIlBYMVGRhEjnVkRFjEtXx7P75WjDpfLWlL4cspL4njB2Z0xqJ9tqkdnT72M_X_wmlo1g-T-jk7Rm1qUW1AEhKQlhPweut4g6cLTpRe_vIPDXSl0fsmYdw8eWwWc6CK9REvBkAOLpAr7pggiwp04aj5bSeCejM98egwt-sltrpikTHsSn2CCf5FuRkl0/w400-h220/Rushkoff.png" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Douglas Rushkoff, <i>La supervivencia de los más ricos. Fantasías
escapistas de los multimillonarios tecnológicos</i>, Capitán Swing, trad.:
Francisco J. Ramos Mena, 2023, págs. 222]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Uno, mientras lee este instructivo
libro, se imagina a su autor reunido a lo largo de las últimas tres décadas con
los ricos más ricos del planeta en búnkeres sofisticados para informarles sobre
la deriva digital del mundo. Uno ve a Rushkoff, durante esos mítines
asimétricos, compartiendo con estos magnates y directivos, empresarios
corporativos y ejecutivos agresivos, la grandeza, ventajas y beneficios de la
revolución digital, cuando aún creía en ella a pie juntillas, para luego pasar,
sin cambiar de lugar, a mostrarles signos de desengaño y frustración y
transmitirles discursos cada vez más críticos hacia el significado de los
avances de las nuevas tecnologías y los nuevos mercados, arriesgándose a ser
tomado por un “enemigo del mercado o un cascarrabias antitecnológico”, y siendo
recibido por ellos, a pesar de todo, con creciente escepticismo y rechazo. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La paradoja de Rushkoff, como pensador del mundo
digital, radica en esto, precisamente. La misma inteligencia que hizo todos los
esfuerzos necesarios para convencer a la élite política, tecnológica y
financiera, de la infinita potencialidad del nuevo mundo digital, es la que
vuelve a ser invitada, muchos años después, por estos múltiples agentes de la
Mentalidad, como Ruskoff la denomina con desprecio, para convencerlos del laberinto
sin salida al que conduce la racionalidad digital y proponerles alternativas sostenibles
y colaborativas en las que no podrían creer bajo ningún concepto sin dejar de
ser lo que son de inmediato.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Al acabar la Guerra Fría, colapsar el comunismo
como sistema de gestión de la realidad y respirar aliviadas las superpotencias
occidentales, se produjo la génesis de una nueva narrativa maestra (una "metanarrativa", como la llamaba el filósofo Lyotard), la última de todas ellas,
surgida del contexto de la revolución de las tecnologías digitales (internet y
alrededores), la narrativa definitiva que acabaría con la historia y pondría a
todo el planeta en la órbita rentable del capitalismo globalizado. Esta peligrosa
narrativa, denunciada por Rushkoff desde las primeras páginas del libro y en los
doce capítulos restantes, supone la aceleración de las estrategias más nocivas de
ganancia económica y opresión tecnológica y la conversión del mundo real en un
mapa virtual (un “metaverso”) del que extraer, mediante la explotación de
recursos y de los beneficios extraídos de esos recursos, una riqueza ilimitada
puesta a disposición de una minoría. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Lo irónico es que esta élite, ligada a grandes
corporaciones tecnológicas y financieras y amparada por los gobiernos
internacionales, al hacer inhabitable el planeta y transformar a los demás
seres humanos en parias terrestres, padecería el terror supremo a la venganza
catastrófica de la naturaleza y de sus semejantes, por lo que su mayor
preocupación sería la de huir a toda velocidad de sus propias fechorías, o bien
refugiándose en búnkeres de lujo, o bien poniendo rumbo a otros planetas en
busca de una nueva oportunidad de negocio. Esta historia suena a película biempensante
y a ficción globalista para consumo de las jóvenes generaciones en plataformas
digitales, pero Rushkoff la analiza tomándosela en serio, pese a los
componentes de burda paranoia ideológica que la adornan, con una agudeza y una honestidad
dignas de admiración.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Más allá de las fabulaciones cibernéticas de la
clase privilegiada de los milmillonarios y la fantasía consoladora de la clase
desfavorecida de los mileuristas, Rushkoff tiene el valor de proponer en el último
capítulo algunas soluciones bienintencionadas que pretenderían frenar el
proceso de devastación mundial en curso y que se podrían condensar en un ideal contracultural
tan vago como este: “progresar de una forma más gradual hacia la coherencia
colectiva”.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Acabáramos.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-17483845077710847522024-01-08T17:16:00.011+01:002024-01-10T17:54:04.467+01:00LOS CAMPOS DEL AUDIOVISUAL: CINE Y METACINE EN 2023<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8NsO4nzLPJSUJC8v7bnEsFdUo8zUDHEUHrIQFiuUwJxuWi3WPcF9gf9qIo68r5KWBn3x2vqr9DcdqqJYNJU8DCOLZYZBnQeIs0NzuXVPWg9okAhfykUL-9PqBb-1HklgbkZXocPKQZsPS7q_9WX5t_AWyMXSpzR8pqQZd62eM_g7RzQvjdxhgsUKA2FI/s1920/Conan%20Mandico%202.jpg" style="clear: left; display: inline; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8NsO4nzLPJSUJC8v7bnEsFdUo8zUDHEUHrIQFiuUwJxuWi3WPcF9gf9qIo68r5KWBn3x2vqr9DcdqqJYNJU8DCOLZYZBnQeIs0NzuXVPWg9okAhfykUL-9PqBb-1HklgbkZXocPKQZsPS7q_9WX5t_AWyMXSpzR8pqQZd62eM_g7RzQvjdxhgsUKA2FI/w400-h225/Conan%20Mandico%202.jpg" width="400" /></a><br /><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><span> </span>Ah well. If we are in fact living in a post-cinema
world, like we’re living in a post-jazz, post-avant-garde, post-postmodern
fiction, post-ballet, post-boxing, post-theory, post-truth, post-fact-checking,
post–Jim Henson world, then we should probably also be living in a
post-lamentation-about-the-demise-of-movie-culture world.</span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">-Michael Atkinson, </span><a href="https://www.villagevoice.com/ten-movies-that-prove-2023-was-in-no-way-the-best-or-worst-film-year-evuh/"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">The Village Voice</span></a><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">-</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">Doy la lista de mis películas favoritas de 2023 en colaboración con
buenos cinéfilos (por orden alfabético: <b><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Manuel
Arias Maldonado, José Ángel Barrueco, Noel Ceballos, María José Codes, Txema
Martín, Guillermo Mas Arellano, Vicente Molina Foix, José Ramón Ortiz, Pepo
Pérez</i></b>) con los que hay tantas afinidades electivas como jugosas diferencias.
Es una forma como otra cualquiera de ofrecer una visión plural (nadie puede
abarcar todas las películas producidas en un año) y prismática, que es la que
más corresponde a lo que </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px; text-indent: 47.2px;">es</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold; text-indent: 35.4pt;"> el cine en el siglo XXI. Un arte diversificado y
múltiple, donde no caben ni los dogmas demasiado estrechos ni la falta de
criterios. Se impone la negociación permanente en todos los órdenes. El juicio
de gusto, sin duda, la crítica estética, pero también la atención a los
desarrollos culturales y tecnológicos contemporáneos. Si el gusto está bien
formado, lo segundo va de suyo. No hay sensibilidad instruida que no sea
receptiva con la novedad artística, que incluye siempre todas esas dimensiones
(novedad cultural, tecnológica, social y, por supuesto, estética).</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La idea de
los “campos del audiovisual” la tomo prestada del magnífico libro de Patrice
Blouin (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Les Champs de l´audiovisuel</i>;
2017), una de mis revelaciones teóricas del año pasado, pese a las sutiles discrepancias.
Tras el velatorio por la muerte del cine, a finales del siglo XX y comienzos
del XXI, surge la explosión del audiovisual en todas sus dimensiones (cine, teleseries,
videoclips, videojuegos, telerrealidad, internet, etc.). Como concluye Blouin, algo exhausto, tras cartografiar los múltiples campos del audiovisual contemporáneo:
“l´audiovisuel est un multivers”. Un multiverso, sí, o un múltiplex de
posibilidades, como se prefiera, un portal a mundos visuales incompatibles, un <i style="mso-bidi-font-style: normal;">pluriverso</i> de senderos creativos que se bifurcan…<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-Ve6H4GITn3thFQm_URxU9PORTjHCwCsLmq-NMYZUtUMXCTLHWUjjDhAqFkOyM3QQuI8W_-DR97qq6gIfZc1fr-rGgcSLLdn5baNi5SYB1zO4jnL273VNH54Jrfa4Y2ICD0DuMBDcF8SHwYKb9g3UlCsQsFdctJUG7v5vBP-yXS4uJbt4VPSPIXZVBCE/s1600/oppenheimer-still-1-e1689674778361.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-Ve6H4GITn3thFQm_URxU9PORTjHCwCsLmq-NMYZUtUMXCTLHWUjjDhAqFkOyM3QQuI8W_-DR97qq6gIfZc1fr-rGgcSLLdn5baNi5SYB1zO4jnL273VNH54Jrfa4Y2ICD0DuMBDcF8SHwYKb9g3UlCsQsFdctJUG7v5vBP-yXS4uJbt4VPSPIXZVBCE/w400-h225/oppenheimer-still-1-e1689674778361.webp" width="400" /></a></div><div><br /></div><div><br /></div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">JUAN FRANCISCO FERRÉ</span></b><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Este es mi
calendario cinematográfico del año. Son las películas que más me han
interesado, fascinado, impresionado o sorprendido durante el transcurso de los
meses de un año cargado de acontecimientos negativos y terribles y escasas
promesas de mejora sustancial. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Mis 12 (+1)
películas van en orden cronológico de visión:</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Infinity Pool </b>(Brandon Cronenberg)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La parábola
fantástica del año: un experimento narrativo al servicio de la especulación que
muestra cómo Beckett y Ballard ya no bastan para describir lo que estamos
viviendo (clonación, simulacros, digitalización, los mil artificios sin
inteligencia y la inteligencia artificial, etc.). El más allá de lo humano y el
más acá de lo poshumano. Un círculo vicioso de tecnología y biopolítica en que
los personajes se ven atrapados para mostrar los límites ballardianos de la
existencia. Ni la carne, ni la máquina, ni mucho menos el agenciamiento
complejo de ambas, son ya la promesa de un futuro que valga la pena conocer o
vivir. Más pesimista y menos inmanente que David Cronenberg, Brandon Cronenberg desnuda la experiencia humana del simulacro
y la simulación en toda su magnitud científica, sociopolítica, sexual y
tecnológica.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Fairytale</b> (Alexander Sokurov)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La historia
como pesadilla animada puesta en escena por la voluntad de poder de una banda
de dementes y criminales vista por el ojo de un artista que ha leído a
Dostoievski y a Platónov en noches de un insomnio (y una lucidez) interminable.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">The Fabelmans</b> (Steven Spielberg)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Las
confesiones íntimas de un gran artista popular de vocación pulsional y voluntad
irrefrenable. Un autorretrato mucho más honesto y complejo de lo que imaginaba
la mayoría de sus admiradores convencionales. El segmento final, con la
aparición estelar de John Ford-David Lynch, lo dice todo sobre la grandeza
artística del cine americano.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Asteroid City</b> (Wes Anderson)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Existen los
caprichos estéticos, al límite del descrédito, y este es uno de los más
entrañables y creativos del año: la vida es una vidriera naíf montada al
detalle por un adolescente eterno con tendencias maníacas (el síndrome de Peter
Pan visualizado por telepatía en los cerebros conectados de Lezama Lima y Perec).</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Beau tiene miedo</b> (Ari Aster)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
megalomanía como una de las bellas artes y patología estética que ilumina la
realidad con luz cegadora. Su maximalismo neurótico puede fatigar y aburrir por
momentos, pero su retrato de la mente (desquiciada) de la América contemporánea
no admite comparaciones.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Trenque Lauquen</b> (Laura Citarella)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Una fábula prodigiosa,
contada en dos tiempos, sobre una mujer que traza una línea de fuga respecto de
sus dos amantes, dos hombres estólidos (su prometido, que no la comprende, y su
confidente, que no la conoce), y de la sociedad, la historia y la cultura humana
de su tiempo. Un díptico temporal: el pasado (la parte realista, la historia de
amor de la maestra) y el futuro (la parte especulativa, la historia del mutante
al cuidado de las dos lesbianas) conducen a Laura, la misteriosa protagonista,
al eclipse individual y a la fusión con la inmanencia. Al fondo de la película,
los fantasmas del cine de Rivette (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Céline
y Julie</i>, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Duelle</i>) y Antonioni (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">La aventura</i>, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">El eclipse</i>), y la literatura de escritores como Bioy, Borges, Cortázar
o Bolaño… Al terminar de ver<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Trenque
Lauquen</i>, en pleno desconcierto, no pude evitar preguntarme qué pensaría de
esta película tan inquietante y bella el gran Raúl Ruiz...</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">La novelista y su película</b> (Hong
Sang-soo)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Las
variaciones del cine de Hong parecen infinitas, como el arte de la fuga, pero
su apuesta final por el primitivismo cinematográfico, por bella que sea,
desconcierta y da que pensar en los límites de su talento y en su capacidad
para explotarlos al infinito y más allá.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Oppenheimer</b> (Christopher Nolan)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Nolan ha
encontrado, al fin, la perfección formal de su estilo (el ritmo, el montaje, el
encuadre, la narración, etc.) enfrentándose al mito de la <i style="mso-bidi-font-style: normal;">descreación</i> y la aniquilación del mundo y la realidad. Anatomía en
imágenes del cerebro del hombre que creó el artefacto (la bomba o el <i style="mso-bidi-font-style: normal;">blockbuster</i>) que ponía en riesgo la
solidez de la materia y la descomponía en partículas infinitesimales. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Oppenheimer</i> contiene la escena primitiva
del cine de Nolan, su mito primigenio: la realidad descompuesta en unidades
básicas permite la libertad de un número infinito de combinaciones. A partir de
ahí, el experimento fílmico, el arte del cine hecho ciencia de la realidad,
puede abordar cuestiones como el espacio-tiempo, la memoria y el sueño, la
identidad, el caos y la complejidad, los límites de la
racionalidad y la magia, la guerra, las leyes, el orden y la justicia, etc.
Oppenheimer contribuye a la defensa de la tesis de la autoría de Nolan identificando al científico con el cineasta. Nolan es
Oppenheimer, visceralmente, y sus enemigos son los mismos. Los filisteos y los
envidiosos que no aceptan la teoría creativa del <i style="mso-bidi-font-style: normal;">blockbuster</i>: una visión privilegiada de la ciencia y el cine como
instrumentos simultáneos de conocimiento y destrucción de la realidad. Por
todas estas razones, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Oppenheimer</i> es,
con permiso de Scorsese, la gran película americana del año...</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Los asesinos de la luna</b> (Martin
Scorsese)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">El más
grande, junto a David Lynch, de los cineastas americanos vivos (descendiente de inmigrantes italianos) se enfrenta
al supremo tabú de su cultura de acogida y sale victorioso: el expolio de los
nativos por una banda de garrulos analfabetos es un crimen histórico nacional que
solo el cine de Scorsese está en condiciones de juzgar y condenar sin apelación
posible…</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">La Quimera</b> (Alice Rohrwacher)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Una deslumbrante
parábola sobre el tiempo y la vida, el pasado y el presente, con las ruinas
culturales, los restos arqueológicos, la memoria y la explotación de la memoria
como trasfondo crítico de un presente oscuro y envilecido. Rohrwacher demuestra
aquí, con maestría insuperable, ser la gran heredera de Pasolini y del gran
cine italiano de los años sesenta y setenta.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Conann</b> (Bertrand Mandico)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">El museo
grotesco sobre los avatares, las máscaras y los devenires de las mujeres en el
mito protohistórico (Howard, Milius) y en la historia universal de la infamia
patriarcal iluminado como un abigarrado cómic de Moebius en <i>Métal hurlant</i>,
o de Richard Corben, o como la película <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tygra:
hielo y fuego</i> de Ralph Bakshi. La parte final, con las artistas jóvenes escenificando
ante su despótica mecenas un homenaje caníbal al gran Greenaway de los ochenta
(<i style="mso-bidi-font-style: normal;">El cocinero</i>), es otra de las cumbres
estéticas del año…</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Anatomía de una caída</b> (Justine Triet)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">No es tan buena
como señalan sus entusiastas y apologetas, ni tan anodina como la juzgan sus
detractores más acérrimos. Pero constituye una interesante muestra de cine
moral que hubiera necesitado la malicia incisiva de la mirada de Chabrol para
lograr con creces sus pretensiones como retrato del fracaso íntimo (sexual y
emocional) de la hipermodernidad europea y la bancarrota de la masculinidad.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">+ </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La mujer de Tchaikovsky </span></b><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">(</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Kirill Serebrennikov)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La otra gran
película rusa vista este año </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">es un prodigio estético y narrativo y demuestra el talento inmenso de
su director, otro exiliado de la ortodoxia criminal del Kremlin que ha escenificado su película
iconoclasta sobre la imagen oficial de Tchaikovsky con elegancia coreográfica y
virtuosismo musical (algunas secuencias son antológicas y desafían el candor moral
del espectador).</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*Fuera de
carta: dos películas ingenuas (con dudoso final feliz) que aspiran a
representar la ilusión cinematográfica de una promesa de supervivencia más allá
de los males e injusticias del presente.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">-<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">El maestro jardinero</b>: la escueta
alegoría religiosa de Paul Schrader sobre el Génesis, el paraíso y el infierno, los sexos
(Adán y Eva), la redención y el amor, etc., posee un encanto indudable, pero su
lacónica narrativa no alcanza ni de lejos el estilo trascendental (o sublime)
de sus maestros Ozu, Bresson y Dreyer…</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">-<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Fallen Leaves</b>: el minimalismo narrativo
de Aki Kaurismaki sobre vidas proletarias reducidas al mínimo (un acto de
justicia fílmica) apenas si encubre la desesperación social y la total carencia
de expectativas.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*Descartes
(cajón de sastre): <i style="mso-bidi-font-style: normal;">El sol del futuro, Babylon,
Holy Spider, The Beast, The Killer, Secretos de un escándalo, Retorno a Seúl, Cerrar
los ojos, Cuando la maldad acecha, Concrete Utopia, Dejar el mundo atrás</i>.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Hace falta
mucho más vuelo cinematográfico, en unos casos, y menos formateo tecnológico o
ideológico, o una visión menos trasnochada del cine y la vida, en otros, para
lograr todo lo que se proponían en estas películas directores como Moretti, Chazelle,
Abbasi, Bonello, Fincher, Haynes, Chou, Erice, Rugna, Um y Esmail.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*Tres gratas
muestras de cine de ciencia ficción, con espectaculares imágenes y visiones
digitales asombrosas: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">The Flash</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Guardianes de la Galaxia vol. 3</b> y <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Rebel Moon</b>; <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Guardianes</i> contiene, por otra parte, la memorable historia de
Rocket Raccoon como animal de laboratorio y ciborg galáctico, una de las
mejores y más emocionantes del año…</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*Grandes
recuperaciones cinéfilas: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Fahrenheit 451</b>
(François Truffaut; 1966), una gran película que se sitúa, más allá de Ray Bradbury
y la ciencia ficción, entre <i style="mso-bidi-font-style: normal;">La galaxia
Gutenberg</i> (McLuhan) y <i style="mso-bidi-font-style: normal;">La sociedad del
espectáculo</i> (Debord); y la filmografía selecta de <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Raoul Walsh</b> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Los violentos
años 20</i></span><i><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES; mso-font-kerning: 18.0pt;">, Peligro a fondo,
</span></i><i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Sadie Thompson</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">, Perseguido, La
pelirroja, La pasión ciega, Juntos hasta la muerte, Camino de la horca,
Tambores lejanos, Su último refugio, Al rojo vivo, Murieron con las botas
puestas, Una trompeta lejana</span></i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">, etc.),
uno de los clásicos más complejos y vivos del Hollywood dorado.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu7pk5oWnUPRJ8qexGIeRchtedxChvMVy1uNN9bCuudtWUJR7oOy_fwMFw65E37WV3wG2PXgu2D_h5S1SRWGZvnIZzuv0xehJ5oXF8XnYDD650Wq5f4xsmwItBQG2H7e6QhzJY9PtYbeDRanMuLHcgKbP-n9DjmrKT-shdNctU5-x_LxO6kbNp1RTWF30/s1920/los-soprano-1547133219.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1920" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu7pk5oWnUPRJ8qexGIeRchtedxChvMVy1uNN9bCuudtWUJR7oOy_fwMFw65E37WV3wG2PXgu2D_h5S1SRWGZvnIZzuv0xehJ5oXF8XnYDD650Wq5f4xsmwItBQG2H7e6QhzJY9PtYbeDRanMuLHcgKbP-n9DjmrKT-shdNctU5-x_LxO6kbNp1RTWF30/w400-h250/los-soprano-1547133219.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><br /></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*Series
(por orden de preferencia): <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Cowboy de
Copenhague, Succession 4, The Kingdom Exodus, The Last of Us, La caída de la
casa Usher, Dead Ringers, Fargo 5, Beef, Asesino en el fin del mundo, Exterior
noche, Fundación 2, La Mesías, Rabbit Hole, Cadáveres (Bodies), Yellowjackets
2, The Idol, I am a Virgo</i>.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*Descubrimiento
televisivo: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Bates Motel</b> (Carlton
Cuse; 2013-2017), con enésima revisión de la genial <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Psicosis</i> de Hitchcock y relectura simultánea del gran libro de
David Thomson sobre esta última, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The
Moment of Psycho</i> (2009).</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">*Gran
revisión televisiva: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">The Sopranos</b> (David
Chase; 1999-2007), la madre de todas las teleseries del siglo XXI, inimitable e
insuperable es poco decir; el <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Quijote</i>
del multiverso audiovisual.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Al final,
por culpa de los distribuidores y exhibidores, como siempre, me quedé sin poder
ver <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Poor Things</b>, con toda seguridad
la gran película de 2023, la más imaginativa y original, en cualquier caso.
Siendo fan de <a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2013/10/alasdair-gray-hacedor-de-historias.html" target="_blank">Alasdair Gray</a> y de la maravillosa novela homónima, en particular,
desde que la leí por primera vez en enero de 1997, recién publicada en español
por Anagrama, no puedo sino pensar que 2023 fue, a pesar de todo, un año
cinematográfico incompleto…</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMHHm9LscaPMnwrWJYnCTOgbjBkoO2ULWlCS1UOj0EEVj1ufx9WHstk387vFt07YUAuQcuabKCzf-ZomFNXnPWkOXscKORZ3ttJyg9geVl_Wj7ElLFnweOpImHeR6CmNrP6XwNTJ_R1dhflMFPpd99uIfAmF2z5u2SkCSs8OY21bBkCBzYskEVzE5jTVo/s1656/chute.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1060" data-original-width="1656" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMHHm9LscaPMnwrWJYnCTOgbjBkoO2ULWlCS1UOj0EEVj1ufx9WHstk387vFt07YUAuQcuabKCzf-ZomFNXnPWkOXscKORZ3ttJyg9geVl_Wj7ElLFnweOpImHeR6CmNrP6XwNTJ_R1dhflMFPpd99uIfAmF2z5u2SkCSs8OY21bBkCBzYskEVzE5jTVo/w400-h256/chute.webp" width="400" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">MANUEL ARIAS MALDONADO</span></b><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Va mi lista
con las mejores películas de estreno que he visto —algunas por adelantado en
festivales— durante el año 2023. Hay otras que no he podido ver y que quizá
entrarían en mi selección; en cualquier caso, no ha sido un año glorioso y
algunos de los estrenos más aclamados (<i>Oppenheimer</i>, <i>Los asesinos de
la luna</i>) me han parecido obras fallidas. El declive relativo del cine estadounidense
me parece, por lo demás, evidente. He fijado un orden de preferencia aproximado
e inestable:</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">1.
Anatomía de una caída (Justine Triet).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">2.
La chimera (Alice Rohrwacher).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">3. Don Juan (Serge Bozon).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">4. Fallen Leaves (Aki Kaurisaki).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">5.
Cerrar los ojos (Erice).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">6.
Rote Himmel (Christian Petzold).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">7. The Fabelmans (Steven Spielberg).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">8. Passages (Ira Sachs).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">9. How to Have Sex (Molly Manning
Walker).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">10. The Master Gardener (Paul
Schrader).</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">También
destacaría, fuera de lista, las siguientes películas: <i>RMN</i> (Christi
Mungiu), <i>Asteroid City</i> (Anderson), <i>Monster</i> (Hirokazu Koreeda) y <i>Trenque
Laquen</i> (Laura Citarella).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiki9Pqx5_EapTmHWf4bypOfgem3CGvKyEIOejef5s3asMoCtP95UvRF1T-DKjqCe6kBzmps74EQmy31Px4ZZRW7dPa9JhVbnYjAzWyi6X5r5-Npobcf5eglpN7-6gYZoNFJFV5iXhtoKyeTqacqIvPHMf9xq-pZ6rqucxvlxivGCDFbIkLbwy9vTIBLNM/s1200/babylon.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiki9Pqx5_EapTmHWf4bypOfgem3CGvKyEIOejef5s3asMoCtP95UvRF1T-DKjqCe6kBzmps74EQmy31Px4ZZRW7dPa9JhVbnYjAzWyi6X5r5-Npobcf5eglpN7-6gYZoNFJFV5iXhtoKyeTqacqIvPHMf9xq-pZ6rqucxvlxivGCDFbIkLbwy9vTIBLNM/w400-h225/babylon.jpeg" width="400" /></a></div><div><br /></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">JOSÉ ÁNGEL BARRUECO<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">1-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Babylon</i>
(Damien Chazelle)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">2-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Killers of
the Flower Moon</i> (Martin Scorsese)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">3-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Master
Gardener</i> (Paul Schrader)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">4-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Oppenheimer</i>
(Christopher Nolan)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">5-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">John Wick:
Chapter 4</i> (Chad Stahelski)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">6-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Banshees
of Inisherin</i> (Martin McDonagh)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">7-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The
Fabelmans</i> (Steven Spielberg)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">8-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Misión:
Impossible: Dead Reckoning. Part One </i>(Christopher McQuarrie)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">9-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Godland</i>
(Hlynur Palmason)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">10-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Killer</i>
(David Fincher)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">11-</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">All
Quiet on the Western Front</span></i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"> (Edward Berger)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">12-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Past Lives</i>
(Celine Song)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">13-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tár</i>
(Todd Field)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">14</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Pinocho</i> (Guillermo del Toro & <span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Mark Gustafson)<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">15-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Decision to
Leave</i> (Park Chan-wook)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">16-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Are You
There God? It’s Me, Margaret</i> (Kelly Fremon)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">17-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Close </i>(Lukas
Dhont)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">18-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Les Choses
Humaines</i> (Yvan Attal)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">19-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Watcher </i>(Chloe
Okuno)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">20-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Broker</i>
(Hirokazu Koreeda) <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">21-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">After Yang</i>
(Kogonada)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">22-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Air </i>(Ben
Affleck)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">23-</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Leave
the World Behind</span></i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"> <span style="mso-bidi-font-weight: bold;">(Sam Esmail)<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">24-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Coup de
Chance</i> (Woody Allen)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">25-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Sound of
Freedom</i> (Alejandro Monteverde)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">DOCUMENTALES:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">1-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">El dulce sabor
del éxito</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">2-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Still. A
Michael J. Fox Movie </i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">3-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Fire of Love
<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">4-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Libres</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">5-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Sly</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">SERIES:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">1-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Severance</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">2-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Bear</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">3-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Beef
(Bronca)</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">4-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Yellowstone</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">5-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Last of
Us</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">6-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tulsa King</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">7-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dopesick</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">8-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Offer</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">9-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Full
Monty</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">10-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The
Continental</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">11-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Nada</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">12-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Last
Movie Stars</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgELalQJcOHHe2C4CzMUL-fy1dVhTsHqNE9v5_VqDmHWbMM9rDL-nq-D0CbEFp1KfymFAdEhKJQuYu9wP1m4Jj1U-IUgHCydI8t_tVQC7eYGG6rmUQaJPQ9_bM_ZdODsnxj6ORdX9fJb53_eT46aT6ZdPTXuoUpDWLUa-7qFUHDVeLCU5Nc_ca03lJ2sqk/s1296/asteroid.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="730" data-original-width="1296" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgELalQJcOHHe2C4CzMUL-fy1dVhTsHqNE9v5_VqDmHWbMM9rDL-nq-D0CbEFp1KfymFAdEhKJQuYu9wP1m4Jj1U-IUgHCydI8t_tVQC7eYGG6rmUQaJPQ9_bM_ZdODsnxj6ORdX9fJb53_eT46aT6ZdPTXuoUpDWLUa-7qFUHDVeLCU5Nc_ca03lJ2sqk/w400-h225/asteroid.webp" width="400" /></a></div><div><br /></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">NOEL
CEBALLOS<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">1. Asteroid City (Wes Anderson)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">2. Decision to Leave (Park Chan-wook)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">3. Almas en pena de Inisherin (Martin McDonagh)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">4. Una bonita mañana (Mia Hansen-Løve)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">5. Wonka (Paul King)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">6. Tár (Todd Field)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">7. El sol del futuro (Nanni Moretti)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">8. El asesino (David Fincher)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">9. Godzilla Minus One (Takashi Yamazaki)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">10. La belleza y el dolor (Laura Poitras)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 0cm 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><br /></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR8uyKSOz6MglU_G6pWPlXmD_tb83uCFWejz7qkjADu3g4n__1c6I5oLgJ0QZ9it3ZqCFsTv5qyggeD3pAdrzKbrstOTtwj4IQoHSODUqjgzIqU6Nf0BjCRN1miIn1RjK4ywIgnIsMNWBHjdTYFOQojNukW_vPj-IhQmMMbBD-4TsNOdijcfc66Q1NF_4/s2560/banshees2.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="2560" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR8uyKSOz6MglU_G6pWPlXmD_tb83uCFWejz7qkjADu3g4n__1c6I5oLgJ0QZ9it3ZqCFsTv5qyggeD3pAdrzKbrstOTtwj4IQoHSODUqjgzIqU6Nf0BjCRN1miIn1RjK4ywIgnIsMNWBHjdTYFOQojNukW_vPj-IhQmMMbBD-4TsNOdijcfc66Q1NF_4/w400-h225/banshees2.webp" width="400" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /> </b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">MARÍA JOSÉ CODES<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">1.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Almas en pena de Inisherin, Martin McDonagh. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Estrenada
en España con retraso. En la Irlanda rural de principios del siglo XX. Una
película magnífica de personajes aparentemente sencillos que pueden
transformarse en seres incomprensibles, dominados por emociones violentas. Con
un delgado hilo argumental mantiene el interés y la tensión narrativa con un
pulso sorprendente. Actores excepcionales: Collin Farrell y Brendan Gleeson.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">2.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Anatomía de una caída, Justine Triet<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Una
escritora es detenida, sospechosa de la muerte de su marido en su casa de los
Alpes. El cadáver es descubierto por el hijo de ambos, que quedó ciego tras un
accidente años atrás. La investigación trata de esclarecer si se trata de un
suicidio o de un homicidio. Ahí es donde afloran las difíciles relaciones entre
los personajes. Ninguno de ellos parece inocente ni culpable.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">3.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Tar, Todd Field<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">También
esta peli nos llegó tarde. La directora de orquesta Lydia Tár es un genio, pero
su personalidad y decisiones “acabarán” con su carrera artística. Las comillas
aluden a que ese fin no lo es exactamente, ya que continuará con sus conciertos
para un público que se considera de segunda fila. La política de cancelación en
este caso marcada por el sexismo. La marginación tiene nombre oriental.
Monumental Cate Blanchet.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">4.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Vidas pasadas, Celine Song<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">El poder
nostálgico de los recuerdos puede ser tan fuerte que provoque la ilusión de
considerar posible lo que solo fue posible una vez. La historia de dos jóvenes
cuyas vidas se separaron tiempo atrás conserva el hechizo entre ambos, a pesar
del paso del tiempo. Sensible e inteligente.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">5.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Oppenheimer, Christopher Nolan<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Una de
las superproducciones del año. Espectacular puesta en escena y focalización en
los dilemas morales del protagonista, interpretado de forma enigmática y
contenida por el actor de Peaky Blinders: Cillian Murphy. Muy Nolan.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">6.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Safe place, Marko Brdar<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">La
angustia de una madre y un hijo por el intento de suicidio del hermano de este.
El tema de la salud mental tratado con crudeza. Con unos encuadres y un
cromatismo fríos, la película tiene destellos estéticos brillantes, como las
conversaciones tras el cristal que refleja las imágenes traslúcidas de los
personajes de la sala contigua.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">7.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Los asesinos de la luna, Martin Scorsese<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Un tema
que desconocía, el de la manipulación y muerte de los indios osage,
propietarios de un territorio en el que se encontró petróleo. Los personajes
que interpretan Leonardo di Caprio y Robert de Niro están perfilados a veces
con poca finura de trazo, pero el resultado es efectivo. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">8.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Asteroid City, Wes Anderson<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Lo
confieso, me encanta la estética de Anderson. El argumento de la película es
inconexo y deshilachado, pero (que nadie se me eche encima) lo encuentro
emparentado con Oppenheimer, aunque en modo minimalista y con un tema
subordinado al de la creación artística. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">9.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Reality, Tina Satter<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">El
interrogatorio del FBI a una traductora de los servicios secretos por filtrar
información clasificada sobre la intervención rusa en las elecciones americanas
de 2016. La información se va desvelando sin violencia física aparente,
haciendo que la protagonista repita y justifique una y otra vez su versión de
los hechos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraph" style="mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">10.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Nunca llueve en California, Jamie Dack<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Una
historia de amor desigual, en la que se muestra cómo una persona puede llegar a
manipular a otra haciéndola creer que su entrega debe ser incondicional, aunque
eso conlleve la destrucción de la integridad propia.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">11.<span style="font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">El hijo,
Florian Zeller. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Un joven
adolescente da muestras de depresión y tendencia autodestructiva. La madre
(Laura Dern) decide enviarlo a vivir con su exmarido, porque cree que él podría
ayudarlo a superar la crisis. El amor de dos personas divorciadas hacia su
hijo, para intentar salvarlo del abismo. El tema de la salud mental, de nuevo,
tratado con enorme sensibilidad.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-left: 36pt; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">12.<span style="font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Barbie,
de Greta Gerwig y Saltburn, Esmeralda Fennell<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Dos
películas que considero en cierto modo fallidas, pero que me han gustado por
diferentes motivos. Barbie, por el concepto y toda la genial puesta en escena,
aunque creo que el propósito de la película queda algo desdibujado y lioso al
final. Saltburn porque está interpretada en su papel principal por el actor
Barry Kheogan, que resulta siempre sospechoso y digno de compasión a partes
iguales (aunque la película tiene muchos lugares comunes).</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span> </span>He dejado en un capítulo separado
el cine español, porque merece su sección especial.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">1. Un amor, Isabel Coixet.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">2. La mala familia, Nacho A.
Villar, Luis Rojo<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">3. Upon entry, Alejandro Rojas,
Juan Sebastián Vasquez<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">4. 20.000 especies de abejas,
Estíbaliz Urresola<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">5. Creatura, Elena Martín<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">6. Las chicas están bien, Itsaso
Arana<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">7. El agua, Elena López Riera<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> <span> </span></o:p></span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Algunas de las mejores series que
he visto este año son:</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">• The architect<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">• Doctor en Alaska (un clásico)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">• Somebody somewhere<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">• Somewhere boy<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">• Happy valley<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">• The newsreader<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">• The walk in<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwBg1myzSVsLeNYI7gi38O3pYlekdRy_9mH183_6DjP50k34_k1WGrX9eR_pa1UMkXeQ1q-Tql_2a2QtzxHYp_fHEA7GXDvdV183uBFhlpHMVC7pnMmb4R5x238JCQOyPw9nSz15YPf1wSr-5Y8kNt2qZY-wzSa58k9bu19I7t8HMUPySSdKPgc1Fmu3w/s1920/Rotting%20in%20the%20sun.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwBg1myzSVsLeNYI7gi38O3pYlekdRy_9mH183_6DjP50k34_k1WGrX9eR_pa1UMkXeQ1q-Tql_2a2QtzxHYp_fHEA7GXDvdV183uBFhlpHMVC7pnMmb4R5x238JCQOyPw9nSz15YPf1wSr-5Y8kNt2qZY-wzSa58k9bu19I7t8HMUPySSdKPgc1Fmu3w/w400-h225/Rotting%20in%20the%20sun.jpg" width="400" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /></b></div><br /></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">TXEMA MARTÍN</span></b><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">1.
'Saltburn' (Emerald Fennell)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">2. 'El
triángulo de la tristeza' (Ruben Östlund)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">3. 'Rotting in the sun' (Sebastián Silva)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">4. 'Cerrar
los ojos' (Víctor Erice)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">5.
'Orlando, mi biografía política' (Paul B. Preciado)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">6. 'Vidas
Pasadas' (Celine Song)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">7. 'Una
bonita mañana' (Mia Hansen-Løve)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">8. 'Los
Fabelman' (Steven Spielberg)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">9. 'TAR' (Todd Field)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">10. 'Passages' (Ira Sachs)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">11. 'Babylon' (Damien Chazelle)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">12.
'Sparta' (Ulrich Seidl)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">13. 'La
belleza y el dolor' (Laura Poitras)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">14.
'Dialogando con la vida' (Christophe Honoré)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">15.
'20.000 especies de abejas' (Estibaliz Urresola)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">16. 'Upon
Entry' (Rojas y Vasquez)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">17. 'Te
estoy amando locamente' (Alejandro Marín)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">18.
'Creatura' (Elena Martín)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">19. 'Holy Spider' (Ali Abbasi)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">20. 'Speak No Evil' (Christian Tafdrup)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKwmtIPDGHV___yLio6Vc2w91IP7_lFsZ6DZWsxgbfhLklFO2CV5cWfhqKvfYurMq2thy7sjoM8-q2XKxZrdusJzx7duQ_NjjAIkR-OTxBXPvEwIFSSyDKUfIQAlqU5JdwTPPRbupz30pNpwSnZCoZBehboSoE9DVYAVciUoRVOKSnIp2bI3uAwHIica8/s1920/cowboys.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKwmtIPDGHV___yLio6Vc2w91IP7_lFsZ6DZWsxgbfhLklFO2CV5cWfhqKvfYurMq2thy7sjoM8-q2XKxZrdusJzx7duQ_NjjAIkR-OTxBXPvEwIFSSyDKUfIQAlqU5JdwTPPRbupz30pNpwSnZCoZBehboSoE9DVYAVciUoRVOKSnIp2bI3uAwHIica8/w400-h225/cowboys.jpg" width="400" /></a></div><div><br /></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">GUILLERMO
MAS ARELLANO<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Comentario
general<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Por suerte 2023 ha conseguido levantar el lamentable
vuelo que el cine venía arrastrando en los últimos tiempos. La mayoría de
espectadores, cada vez más infantilizados, siguen acudiendo en tromba a
consumir un cine que, no se sabe si por causa o por consecuencia, parece
diseñado por un algoritmo de Inteligencia Artificial programado para infantes.
Sin embargo, 2023 es uno de los pocos años de los que tengo memoria en los que
el audiovisual, reconvertido ocasionalmente en campo de resistencia frente al
cada vez más evidente fin de época, ha sabido estar a la altura de la
literatura (el regreso a la novela de Bret Easton Ellis ha sido lo mejor con
diferencia), al menos desde que Hollywood incurriera en el abrazo a la
autocensura moralista, allá por los años de la muerte del actor River Phoenix
(1970-1993).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Cerrar
los ojos.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">El más esperado regreso a la pantalla grande ha sido
el del español Víctor Erice, director de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">El
espíritu de la colmena</i> (1973) y la inconclusa <i style="mso-bidi-font-style: normal;">El sur</i> (1983), con una película menor que las anteriores, si bien
mucho más testamentaria y “cerrada”, que le toma el pulso al estado terminal
(¿?) del cinematógrafo, como antes hicieran Theo Angelopoulos o Béla Tarr, en
el momento de su cada vez más certificado cierre. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Tar y Asteroid
City<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Otro regreso relevante a la dirección ha sido el de
Todd Field, el inolvidable pianista de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Eyes
Wide Shut</i> (1999), con una película incómoda que dice mucho más de lo que
parece sobre el mundo en el que vivimos; mientras tanto, el perfeccionista Wes
Anderson nos ha entregado su obra más abiertamente kubrickiana, un homenaje a
la cultura popular norteamericana que sirve también de exorcismo patafísico
para conjurar sus fantasmas ocultos y hasta algunos de sus mensajes esotéricos.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Anatomía
de una caída y Secretos de un escándalo<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Tanto Justine Triet, ganadora de la Palma de Oro, como
el reconocido Todd Haynes, han realizado los ejercicios más desagradables de
vivisección de la condición humana ante una pantalla, a través de sendas
películas que muestran la complejidad del ser humano, en este caso encarnada en
varias actrices en estado de gracia, mujeres atractivas y repulsivas al mismo
tiempo, a las que no podemos dejar de ofrecer nuestra mirada de espectadores
entregados.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Beau Tiene
miedo y Pearl<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">El terror es el mejor termómetro del grado de
represión presente en una cultura. Por eso A24 nos ha dejado dos películas
anti-climáticas, excesivas y terribles protagonizadas por personajes frágiles
sometidos al mundo pandémico en el que se encuadran y, sobre todo, a la
presencia casi psicoanalítica de una Madre-Araña dominante y asesina que sólo
pueden ser destruidas o temidas. Un comentario propio merece la breve y
deslumbrante trayectoria de Ari Aster, que realiza el filme más perturbador e
irreverente del cine norteamericano desde otra delirante película de terror de
la década pasada: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Inland Empire</i>
(2006).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Oppenheimer
y Los asesinos de la luna<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Que Hollywood está en las últimas es evidente: Martin
Scorsese y Christopher Nolan han realizado sendas películas académicas sobre el
pecado original de Norteamérica, la matanza de indios, y la peor tropelía jamás
cometida (hasta la fecha, claro) por el Imperio: el lanzamiento de bombas
atómicas sobre civiles japoneses. Favoritas a todos los premios (¿a quién le importa?),
sin ser por ello obras maestras (aunque sí sobresalientes crónicas), sirven
para ratificar una vez más la buena disposición que tienen los anglosajones
para hacerse el <i style="mso-bidi-font-style: normal;">harakiri </i>cada cierto
tiempo, siempre por medio de la ficción.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">El
maestro jardinero y Godland<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Esa extraña categoría de películas llamada “cine
religioso” nos ha dejado dos alegorías impactantes este año: la película más
esperanzadora (otra historia de crimen, amor y redención) de Paul Schrader y el
western del año dirigido por Hlynur Palmason.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Decision
to leave y Almas en pena en Inisherin<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">La imposibilidad de estar solos o acompañados, ni en
paz en cualquiera de las dos variantes que se prefiera, es algo que queda
patente en el visionado de las dos películas “existencialistas” del año: otra
variación tragicómica y descarnada del maestro Martin McDonagh y una
extraordinaria mezcla de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Vértigo </i>(1958)
y <i style="mso-bidi-font-style: normal;">La conversación</i> (1974) firmada por
Park Chan-wook.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Cowboy de
Copenhague y Triángulo de la tristeza<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;">Las mejores películas del año en realidad son, por un
lado, una teleserie de Netflix, y por otro, una cinta “ausente” de 2022. Me
refiero, por supuesto, a la infravalorada sátira de Ruben Östlund, que se
estrenó el año pasado en cines, pero que ha llegado tarde y mal a España; y de
la octava maravilla de Nicolas Winding Refn, que ha vuelto a su Dinamarca natal
convencido de que la decadencia hollywoodiense es, además de fatal, un mal del
todo irremediable.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="es" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: #000A;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiilnwUmr4rMyke1sBeslLR7fucM99Ee98viDr_YWb3wXJuFVjsJwPvbqKYg8YH5RvRGVSXiTR1RYNZguA5heOBvNaTIaJ4b4v1rI7z89ecfasXEr7xT_avrAqeCgLqROB7_zevjCxmCSPj5pDe8m5TQ4477cdoSAkoLVKHRUPdnC7PWaGRVAVb6bknf10/s2238/Cerrar.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1160" data-original-width="2238" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiilnwUmr4rMyke1sBeslLR7fucM99Ee98viDr_YWb3wXJuFVjsJwPvbqKYg8YH5RvRGVSXiTR1RYNZguA5heOBvNaTIaJ4b4v1rI7z89ecfasXEr7xT_avrAqeCgLqROB7_zevjCxmCSPj5pDe8m5TQ4477cdoSAkoLVKHRUPdnC7PWaGRVAVb6bknf10/w400-h208/Cerrar.jpg" width="400" /></a></div><br /> <p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 18pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">VICENTE
MOLINA FOIX</span></b><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">1.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Cerrar
los ojos, de Víctor Erice. Un breve cuento de Borges amplificado genialmente, al
modo lírico, atrevido y moroso del mejor Erice.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">2.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">La hija
eterna, de Joanna Hogg. El misterio de las madres creadoras contado por sus
hijas creativas.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">3.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Monstruo,
de Hirozaku Kore- Eda, o la familia contada tres veces y en ángulos cambiantes,
mientras se oye la última partitura escrita por el gran músico recientemente
fallecido Sakamoto.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">4.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">El sol
del futuro, de Nanni Moretti.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>O la
supervivencia milagrosa de la comedia italiana post-neorealista. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-family: Georgia; mso-fareast-font-family: Georgia;"><span style="mso-list: Ignore;">5.<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Golpe
de suerte, de Woody Allen, para no olvidar que se dan casos en los que, como
dijo Baudelaire, “classique est égal à moderne”.</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; text-indent: -18pt;">6.<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; text-indent: -18pt;">El Caso
Padilla, del cineasta cubano Pavel Giroud: el más extraordinario largometraje documental de historia contemporánea que se
ha hecho en los últimos treinta años.</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; text-indent: -18pt;">7.<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; text-indent: -18pt;">La
mujer de Tchaikovsky, de Kirill Serebrennikov: el anti-biopic romántico. </span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; text-indent: -18pt;">8.<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal;">
</span></span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; text-indent: -18pt;">Orlando,
mi biografía política, de Paul B. Preciado: la potente voz de su escritura prolonga
una presentación fílmica algo esmirriada.</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">9. El maestro jardinero, de Paul Schrader.
Sexo desatado y pedagogía hortícola.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>10.
Scarlet, de Pietro Marcello: la gran sabiduría del cuentista a la antigua
usanza.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">NOTA: A la hora de enviar esta selección no me había
sido posible ver Fallen Leaves, de Aki Kaurismaki, y El amor de Andrea, de
Manuel Martín Cuenca, dos directores que admiro profundamente. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghh9S9xJawmF6q0XnMzs-okGzpXcLiyUb5UIazOTqJ-EezB9u2qxre9ob2GerqmFEpAQqw1LUNB4Zp4-Pf0AoOgGMhHi37ouzodZF0X3uDnJSXLmnDfhVXUFJPMjhWxbFG2D4uaUD_i2bl49Rk7tIeL-sGwWpOOo93ksus43M16WGJEXEYkL1ghRZpkuE/s900/monster-kaibutsu-de-hirokazu-kore-eda-6465ead0be97b.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="900" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghh9S9xJawmF6q0XnMzs-okGzpXcLiyUb5UIazOTqJ-EezB9u2qxre9ob2GerqmFEpAQqw1LUNB4Zp4-Pf0AoOgGMhHi37ouzodZF0X3uDnJSXLmnDfhVXUFJPMjhWxbFG2D4uaUD_i2bl49Rk7tIeL-sGwWpOOo93ksus43M16WGJEXEYkL1ghRZpkuE/w400-h300/monster-kaibutsu-de-hirokazu-kore-eda-6465ead0be97b.jpeg" width="400" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">JOSERRA
ORTIZ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Disfruté mucho del cine y la televisión por streaming
en 2023, tanto que he demorado mucho en completar esta lista en la que, en un
primer momento, llegué a anotar poco más de cincuenta títulos. Para reducirla y
conseguir este listado de 21 largometrajes y siete series de plataforma me
obligué a ser sincero con mis preferencias generales: ¿qué películas y series
resultarán verdaderamente memorables? ¿Cuáles son producto de un ingenio
creativo que llega o sobrepasa los límites que supone el mercado contemporáneo?
¿Se trata de historias profundamente humanas contadas desde una intención real
y ampliamente artística? Creo que todo lo que aquí anoto responde
afirmativamente a estas preguntas. En el caso de los shows televisivos me
parecen espectaculares los tres ejemplos que enlisto en el campo de la comedia
(Jury Duty, Crunk On Earth y I Think You Should Leave), por estrafalarios,
ridículos y profundamente críticos de la realidad. Los seriados The Last of Us
y Gen V me fascinaron porque demuestran calidad narrativa y originalidad discursiva
a pesar de ser recreaciones de materiales previos. El show de zombis, incluso,
tiene dos de los mejores capítulos que he visto jamás en series de televisión,
cualquiera “Long, Long Time” y “Please Hold to My Hand”).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">En el cine, 2023 fue un año lleno de estrenos de
directores consagrados, aunque con resultados ambivalentes, y de películas muy
esperadas por los comentarios críticos y los premios que habían conseguido,
sobre todo Tár, Pearl, As Bestas y Godzilla Minus One que fueron todas
absolutamente geniales. Pensando en nombres, algunos trabajos, como los de
Martin Scorsese, Steve McQueen, David Fincher y Darren Aronofsky me parecieron
verdaderamente superlativos. Otros, como los de Ridley Scott, Steven Spielberg
y Hayao Miyazaki, apenas buenos, entretenidos, pero ya excesivamente
recurrentes de los trucos, temas y traumas de sus autores, a un paso de la
caricatura como también lo están Kevin Greutert, Damien Chazelle y James
Gunn—salvando, evidentemente, las grandes distancias que hay entre todos ellos.
En este sentido, quizá lo que más destaco de mi listado, son las cintas de tres
directores a quienes admiro mucho, de quienes conozco perfectamente bien su
filmografía y los considero grandes artistas, pero cuyas más recientes
películas me decepcionaron considerablemente por ser, real y plenamente malas, simples
explotaciones de las estéticas y discursos que les han dado nombre: Wes
Anderson, Ari Aster y Zack Snyder. Entiendo que el segundo podría considerarse
todavía como novel, y que Snyder no es, para muchos críticos y cinéfilos, ni
siquiera un autor de culto, pero ambos me han parecido, desde siempre, dos de
los mejores intérpretes de las modas de consumo del siglo XXI que han
conseguido historias originales y visualmente muy impactantes, además de que
revolucionaron narrativas muy de género en el cine comercial. Igualmente me
interesa mencionar que, hablando de directores, con Oppenheimer entendí
finalmente que no me gusta el cine de Christopher Nolan, me parece cursi e
insoportable, inútilmente excesivo… pero está muy bien hecho. Prefiero,
definitivamente, el cine que esconde mejor sus pretensiones, pero consigue el
mismo impacto en la discusión mundial, como el de Greta Gerwing y el de
Hirokazu Koreeda quien, definitivamente, para mi fue el mejor director de 2023
con dos películas maravillosas, bellas, plenas de sentido y nada exageradas ni
en sus presunciones, ni en sus intenciones técnicas. Para nada el caso de Guy
Ritchie, quien también estrenó dos obras verdaderamente mediocres y
perfectamente olvidables. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;"><br />
<b>Cine en orden alfabético:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">A Thousand and One (A.V. Rockwell, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">As Bestas (Rodrigo Sorogoyen, 2022)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Barbie (Greta Gerwing, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Black Friday (Eli Roth, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Broker (Hirokazu Koreeda, 2022)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Los delincuentes (Rodrigo Moreno, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Enferma de mí (Kristoffer Brogli, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Godzilla Minus One (Takashi Yamazaki, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Huesera (Michelle Garza Cervera, 2022)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">How To Have Sex (Molly Manning Walker, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Je verrai toujour vos visages (Jeanne Herry, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">The Killer (David Fincher, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Killers of the Flower Moon (Martin Scorsese, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Menus-Plaisirs – Les Troisgros (Frederik, Wiseman,
2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Monster (Hirokazu Koreeda, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Occupied City (Steve McQueen, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Pearl (Tie West, 2022)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Showing Up (Kelly Reichardt, 2022)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Tár (Todd Field, 2022)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Tótem (Lila Avilés, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">The Whale (Darren Aronofsky, 2022)</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Streaming en orden alfabético:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;"><br />
Cunk On Earth (Charllie Brooker , 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Gen V (The Boys: Gen V, Craig Rosenberg, 2023)<br />
I Think You Should Leave with Tim Robinson S. 3 (Zach Kanin y Tim Robinson,
2023)<br />
Iosi, el espía arrepentido (Daniel Burman, 2022 y 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">Jury Duty (Lee Eisenberg y Gene Stupnistsky, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;">The Last of Us (Neil Druckman y Craig Mazin, 2023)<br />
El show: Crónica de un asesinato (Diego Enrique Osorno, 2023)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;"><br />
<b>Menciones importantes</b>: Babylon (Damien Chazelle, 2022), The Fablemans
(Steven Spielberg, 2022), Guardians Of The Galaxy Vol. 3 (James Gunn, 2023), Journey
to EPCOT Center: A Symphonic History (Kevin Perjurer, 2023), Mon Crime
(Francois Ozon, 2023), Napoleón (Ridley Scott, 2023), Oppenheimer (Christopher
Nolan, 2023), Renfield (Chris McKay, 2023), Saw X (Kevin Greutert, 2023), Sisu
(Jalmari Helander, 2023), Scott Pilgrim Takes Off (Bryan Lee O’Malley y Ben
David Grabinki, 2023).<br />
<br />
<b>Decepciones importantes:</b> Asteroid City (Wes Anderson, 2023), Maestro
(Bradley Cooper, 2023), Beau Is Afraid (Ari Aster, 2023), Rebel Moon (Zack
Snyder, 2023), Spider-Man: Across The Spider-Verse (Joaquim Dos Santos, 2023),
A Haunting in Venice (Kenneth Branagh, 2023), M3GAN (Gerard Johnstone, 2022),
Paint (Brit McAdams, 2023), Saltburn (Emerald Fennell, 2023), That 90s Show (Gregg
Mettler, 2023), Velma (Mindy Kaling y Charlie Grandy, 2023).<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt;"><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqmepp0hgsmI_kRIycJXhYYEHqD2bA-0cXAfj3MajNXKbA3QYw3uyTKAKHV02vdZd5eX3TFwOx2OP67MyGFQxojoXjmb0An1IIaDzO8JuW3cIuudDgspFOQ-kx49O36p1LmEGaiNimaafYAnXl2v1C4zK63LUga7s_FIVX8kjj9_XYxLUCYc8dLcgsf-g/s620/passages.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="413" data-original-width="620" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqmepp0hgsmI_kRIycJXhYYEHqD2bA-0cXAfj3MajNXKbA3QYw3uyTKAKHV02vdZd5eX3TFwOx2OP67MyGFQxojoXjmb0An1IIaDzO8JuW3cIuudDgspFOQ-kx49O36p1LmEGaiNimaafYAnXl2v1C4zK63LUga7s_FIVX8kjj9_XYxLUCYc8dLcgsf-g/w400-h266/passages.jpg" width="400" /></a></div><br /><span lang="ES-MX" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-MX;"><br /></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">PEPO
PÉREZ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Passages’, dir. Ira Sachs. La película de amor<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> fou </i>más intensa de 2023 solo podía ser
francesa. En realidad es coproducción y dirige un estadounidense, pero está rodada
en París con formas francesas, etc. Cine valiente y humanista, con elipsis
estratégicas para dejar al espectador la compresión (v.gr., del narcisismo de
algún personaje). La actuación de Franz Rogowski es excelente, pero tanto como
la de Adèle Exarchopoulos, extraordinaria en su papel “secundario”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Trenque Lauquen’, dir. Laura Citarella. Se toma su
tiempo, dos partes de más de dos horas cada una, pero merece la pena. Búsquedas
interpersonales, amor y desamor, emancipación femenina, memoria, “relato” y
archivo, contemplación, “ciencia ficción” y humor socarrón para una película
inclasificable. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Anatomie d’une chute’, dir. Justine Triet. Más bien
la anatomía de un matrimonio con hijo en una película muy seria y realista
(sensación de estar viendo a personas, no actores), con una construcción
psicológica de altura. Asombrosas actuaciones de Sandra Hüller, la inolvidable
protagonista de la inolvidable ‘Toni Erdmann’ (2016), y del joven Milo Machado
Graner como hijo de un matrimonio “problemático”. ¿Acaso hay alguno que no lo
sea?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘La sociedad de la nieve’, dir. J.A. Bayona.
Impresionante <i style="mso-bidi-font-style: normal;">reenactment</i> del
accidente de avión de 1972 en los Andes, con un respeto riguroso tanto a los
fallecidos, a quienes se da una dignidad nunca vista, como al punto de vista
narrativo (el de Numa Turcatti / Enzo Vogrincic, soporte para el espectador,
una elección audaz y poco convencional al servicio del concepto temático). Es
también memoria histórica seria que no escamotea los hechos más problemáticos,
extraordinaria hasta su mero final, lleno de detalles reveladores. La crítica
ha insistido en la perfección técnica hasta el último detalle (dirección,
fotografía, maquillaje y efectos, etc.), como si ese fuera su “único valor” sin
el cual no sería posible todo lo demás. Es decir, poner imágenes al
“inimaginable” calvario vivido por los protagonistas. Mención especial para las
interpretaciones (actores poco conocidos, argentinos y uruguayos, para hacerlas
creíbles) y el diseño de sonido.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Kimitachi wa Dō Ikiru ha -¿Cómo viven?’ (‘El chico
y la garza’), dir. Hayao Miyazaki. Apabullante película que recapitula toda la
imaginería Miyazaki y, a la vez, exige atención continua porque ofrece algo
nuevo en cada escena. Los aspectos autobiográficos se filtran en todo el
metraje a pesar de la alegoría fantástica, más bien seguramente gracias a ella
(razón: la expresión emocional en la cultura japonesa). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Fallen Leaves’, dir. Aki Kaurismaki. Casi cine mudo
con plano final memorable, digno del cineasta favorito de Kaurismaki, Chaplin.
Esperanza y humor frente a la miseria del capitalismo y de la guerra (la de
Ucrania en este caso), con homenajes afectuosos a Melville, Godard o Jarmusch.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘TÁR’, dir. Todd Field. Intensa y valiente película
sobre poder y narcisismo en la élite cultural, con una realización suprema.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘The Fabelmans’, dir. Steven Spielberg. Memoria
familiar elaborada con toda la sabiduría profesional de su director. Es una
película “familiar” y extraña(da) al mismo tiempo, con una cita muy bien traída
al ‘Blow-Up’ (1966) de Antonioni: la fotografía, aquí fotogramas, delata la
penosa verdad. La carta de amor a los “Fabelmans” va dirigida también al medio
en el que un friki del cine como Spielberg ha hecho historia.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘The Killer’, dir. David Fincher haciendo su
peculiar versión del <i style="mso-bidi-font-style: normal;">samouraï</i> de
Melville. Que la forma es contenido queda claro en este <i style="mso-bidi-font-style: normal;">thriller</i> de realización formidable, tan trepidante e intenso en lo
emocional porque, de manera alegórica, es... autobiográfico. A Fincher le trae
sin cuidado lo que piense el espectador, y por eso también se sale con la suya.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Master Gardener’, dir. Paul Schrader, quien sigue
haciendo una y otra vez la misma película, cada vez más depurada. Esta nueva
versión personal de ‘Pickpocket’ (1959, Bresson), como lo era su ya lejana
‘American Gigolo’ (1980), resulta más dulce y sentimental que la
espléndidamente dura ‘The Card Counter’ (2021).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Leave the World Behind’, dir. Sam Esmail. Fábula
sofisticada e intrigante, más preocupada por la admonición sobre el declive
social de EE UU que por contarnos la enésima fantasía anticipatoria del
apocalipsis capitalista.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Holy Spider’, dir. Ali Abbasi. Sórdida y bruta, con
una crudeza deliberada frente a la que resulta difícil de sostener la mirada.
Sobre todo porque la violencia misógina que se escenifica está basada en hechos
reales ocurridos en Irán en el siglo XXI. Se tuvo que rodar en Jordania por
razones obvias. De hecho, el Ministerio de Cultura iraní condenó al Festival de
Cannes por premiar a actriz protagonista, Zahra Amir Ebrahimi.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Cerrar los ojos’, dir. Víctor Erice. Primera parte
desigual, mejor cuando viajan a “El sur”, ahí remonta y vuela más alto.
Deprimente en su parte autorreferencial, por lo que pudo ser y no ha sido: una
carrera frustrada.<o:p></o:p></span></p>
<p class="Cuerpo" style="tab-stops: 35.45pt 70.85pt 106.3pt 5.0cm 177.15pt 212.6pt 248.05pt 283.45pt 318.9pt 354.35pt 389.75pt 425.2pt 460.65pt; text-align: justify;"><span lang="ES-TRAD"><span> <span> </span></span><o:p></o:p></span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">‘Concrete
Utopia’, dir. Um Tae-hwa. Cine fantástico con ambiciones, más complejo de lo
que parece al comienzo por los ingeniosos giros posteriores. Aquí interesa
menos imaginar el panorama postapocalíptico tras un megaterremoto que la
parábola sobre las estructuras sociales y mitos fundacionales de la comunidad.
Incluye un emotivo comentario sobre el bloque de apartamentos como forma de
vida, fundamental en Corea del Sur desde los años 70 y 80. Parafraseando a
Manolo Arias en un reciente artículo (</span><a href="https://theobjective.com/elsubjetivo/rancho-notorious/2023-12-29/placido-y-los-limites-de-la-recepcion/" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><span style="color: #000099;">https://theobjective.com/elsubjetivo/rancho-notorious/2023-12-29/placido-y-los-limites-de-la-recepcion/</span></a><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">),
los surcoreanos captarán mejor los matices del asunto, pero lo importante creo
que podemos pillarlo. Vista gracias a la excelente programación del Fancine 2023
de la Universidad de Málaga.</span></p><p class="Cuerpo" style="tab-stops: 35.45pt 70.85pt 106.3pt 5.0cm 177.15pt 212.6pt 248.05pt 283.45pt 318.9pt 354.35pt 389.75pt 425.2pt 460.65pt; text-align: justify;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Mission: Imposible. Dead Reckoning Part I’, dir.
Christopher McQuarrie. “Sentencia mortal” es el absurdo título español para
esta “navegación estimada” que termina siendo una de las entregas más
divertidas y locas de la saga.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘All the Beauty and the Blodshed’ (‘La belleza y el
dolor’), dir. Laura Poitras. Documental meritorio en el que brilla más la parte
sobre la carrera artística de Nan Goldin que la dedicada a su activismo contra
la<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> big pharma </i>responsable del
escándalo del OxyContin. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Extraña forma de vida’, dir. Pedro Almodóvar.
Libertad total ya, hasta para rodar su western y hacerlo en cortometraje,
formato con el que empezó su carrera. Pues muy bien. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Conann’, dir. Bertrand Mandico. Como si Jodorowsky
y Fassbinder, los dos a la vez, hubiesen hecho un <i style="mso-bidi-font-style: normal;">remake</i> femenino del ‘Conan the Barbarian’ (1982) de John Milius, ya
de por sí bizarra. Una película que se titula en cartel ‘Conann’ y en sus
créditos iniciales ‘Conann la barbare’ pero luego, cuando se estrena en
festivales (la vi en el Fancine 2023 de la UMA), cambia a ‘She is Conann’ por
exigencia del propietario de derechos audiovisuales sobre el personaje de
Robert E. Howard (actualmente Netflix) para “evitar confusiones”, tiene que ser
como mínimo interesante. Tranquilos, no hay confusión posible. Ambientada en
diferentes épocas y virando del blanco y negro al color, ‘Conann’ es una
fantasía que abraza el exceso delirante como forma de “psicomagia” artística. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’, dir. James
Mangold. No dirige Spielberg y se nota, pero como película en conjunto es
deliciosa (tanto como Phoebe Waller-Bridge, muy en su papel) y mucho mejor que
el <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Indy</i> anterior, el de la
“Calavera”, que sí dirigió Spielberg. O eso se nos dijo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">NO PUDO SER<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Algunas películas que vi con mucho interés, pero no
me terminaron de convencer o decepcionaron por lo que sea, según el caso:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Killers of the Flower Moon’, dir. Martin Scorsese. Cine
serio de memoria histórica sobre violencia racista en EE UU. Primera hora
portentosa (una experiencia), con los roles sociales invertidos (ricos de piel
roja, siervos blancos) gracias al petróleo de la Nación Osage. La cinta decae
luego por exceso de metraje (reiteraciones en lugar de elipsis) y de planos de
“lucimiento” para Leonardo DiCaprio (mucho mejor la contención de Lily
Gladstone en su papel de víctima Osage). También por inverosimilitud
sentimental: si están enamorados de verdad, cosa que la película nos hace
creer, ¿por qué él le hace eso a ella? Sus “motivos” no son convincentes. La
llegada del pre-FBI hace ganar interés, pero el tercer acto es repetitivo y
redundante. Gran coda final revelando la construcción de toda memoria como
ficción en la escena de radioteatro, pero el mejor Scorsese reciente está,
creo, en ‘Silence’ (2016) y ‘The Irishman’ (2019). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Barbie’, dir. Greta Gerwig. Prólogo hilarante y
grandes momentos posteriores, aunque finalmente demasiado “explicada” y
atropellada.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Infinity Pool’, dir. Brandon Cronenberg. Como si
J.G. Ballard y el padre de Brandon hubieran hecho ‘The White Lotus’. Una sátira
de horror que empieza muy bien pero luego mengua, por reiterativa y previsible.
Mia Goth se sale de nuevo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Il sol dell’avvenire’, dir. Nanni Moretti.
Decepcionante por la autoparodia involuntaria del Moretti de antaño. Todo
parece “ya visto”, sin la frescura del original, y la ucronía comunista que
propone es pura y triste nostalgia.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Vola∂a land’ (‘Godland’), dir. Hlynur Pálmason.
Dreyer mal.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Spider-Man. Across the Spider-Verse’, dir. Joaquim
Dos Santos, Kemp Powers & Justin K. Thompson. La buena es la primera. En
esta secuela, sin un buen guion, todo el despliegue virtuoso en diseño de
producción y realización se queda en un producto embarullado y tedioso.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Napoleon’, dir. Ridley Scott. No le vi un <i style="mso-bidi-font-style: normal;">quid</i> a esta película: qué quiere
contarnos aparte de unas batallas espectaculares. Y el Estado político-jurídico
que construyó Napoleón, tan influyente e imitado en el siglo XIX, ni está ni se
le espera (?). Tal vez en la versión extendida para <i style="mso-bidi-font-style: normal;">streaming</i>. Algo falla cuando Joséphine / Vanessa Kirby está mucho
mejor que Napoleón / Joaquin Phoenix. Como me dijo un amigo, Phoenix parece el
loco de chiste que se cree Napoleón.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Oppenheimer’, dir. Christopher Nolan. La peor
película que he visto en 2023.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">LAS SERIES QUE MÁS ME HAN GUSTADO EN 2023<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Succession’ T4, Jesse Armstrong. Temporada final a
la altura de las expectativas, con bastantes escenas improvisadas
(excelentemente) por los actores. Una brillante comedia disfrazada de drama.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Atlanta’ T4, Donald Glover. La sorprendente
libertad de esta <i style="mso-bidi-font-style: normal;">dramedia</i> para
escapar de estilos y géneros, incluso de sus propios “temas”, es admirable.
Temporada final con un primer episodio apoteósico y varios posteriores a su
altura.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Barry’ T4, Bill Hader. Última temporada arriesgada,
extraña e insólita. Hader demuestra seguir la senda de grandes cómicos
estadounidenses de humor oscuro e incómodo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Copenhagen Cowboy’, miniserie, Nicolas Winding
Refn. Del <i style="mso-bidi-font-style: normal;">noir</i> al drama social
“rumano” y de ahí a los “superhéroes”, todo a la manera NWR: excéntrica,
hipnótica y con colores fascinantes propios de un daltónico.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘1883’, miniserie, Taylor Sheridan imita con éxito
la prosa de Cormac McCarthy, manejando con acierto la documentación histórica y
el melodrama en un western que aporta lo suyo al género. Esta vez con heroína
de frontera, acorde a nuestros tiempos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">‘Poker Face’, Rian Johnson. Natasha Lyonne me
encanta, pero la serie es mejor cuanto más se separa de su modelo evidente,
‘Colombo’ (1968-1978).</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSM4PRNq58AzT2rG6cA3DlZ2zya0cTW-7t2v7XQX4fw5l0ywraoHtX9nY96kcWpatePCK_N1W9mti_Cg5KJCKS7P1hC73WFiELom-KXzf66PtC4zBRVhH5-o-9n9mgfNUVyrhAF-bo5oVio5e7e-BI8bxZC1-BI6X5idGyhndaprKM1rzJmUQ2kwxvkPc/s1600/chimera.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSM4PRNq58AzT2rG6cA3DlZ2zya0cTW-7t2v7XQX4fw5l0ywraoHtX9nY96kcWpatePCK_N1W9mti_Cg5KJCKS7P1hC73WFiELom-KXzf66PtC4zBRVhH5-o-9n9mgfNUVyrhAF-bo5oVio5e7e-BI8bxZC1-BI6X5idGyhndaprKM1rzJmUQ2kwxvkPc/w400-h225/chimera.jpg" width="400" /></a></div><br /><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: ES-TRAD;"><br /></span><p></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-9350900973197446102023-12-29T14:40:00.014+01:002024-02-09T15:03:16.869+01:00EL MULTIVERSO DE LAS IMÁGENES (3): MI CINE ASIÁTICO (1960-2019)<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSP1Z4dB8KasHwahOAeG58TmMQb0blE0P79-YIuteJDXZGk9W1DN8BmiIWNOTzmRO4peJ_O4fAz9OzDw4l4UkTmTYtyJ4ZCpsN4kb9d3ufWEUBi3a1mUC1CpwqBP0V7c9Im6kFHYEeTncaHf-uHUWe7w8EFi5iSfdjzGn38JpkMLmXkWFS_ablo7A3YbY/s2048/mizoguchi.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1530" data-original-width="2048" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSP1Z4dB8KasHwahOAeG58TmMQb0blE0P79-YIuteJDXZGk9W1DN8BmiIWNOTzmRO4peJ_O4fAz9OzDw4l4UkTmTYtyJ4ZCpsN4kb9d3ufWEUBi3a1mUC1CpwqBP0V7c9Im6kFHYEeTncaHf-uHUWe7w8EFi5iSfdjzGn38JpkMLmXkWFS_ablo7A3YbY/w400-h299/mizoguchi.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 12pt; text-indent: 35.4pt;">El cine asiático no es el primero que conocemos, ni
el que más nos acompaña a lo largo de la vida. Y, sin embargo, la
cinematografía asiática (japonesa, china, coreana, sobre todo, pero también
filipina, vietnamita, tailandesa, india, iraní, etc.) es tan importante en la historia
y tan rica y variada, aunque de otra manera más minoritaria, como la americana
o la europea. Por eso, pongo en limpio mis listas de películas asiáticas para
uso y disfrute de quienes, como yo, saben reconocer la valía de un cine sin el
que este arte tampoco sería nunca el mismo. La selección, arbitraria y
subjetiva como todas, ha sido hecha con criterios muy diversos durante un largo
proceso de reflexión: la perduración del aprecio, la importancia en su estreno,
la huella de la primera visión, la reincidencia, la constancia, la
trascendencia del tiempo, el gusto actual, la trayectoria posterior del
director, revisiones recientes, etc.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 12pt; text-indent: 35.4pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 12pt;">Reglas:
máximo 20 o 21 películas por década (solo hay varios casos en que he hecho
trampas con el número, por imposibilidad de descartar alguna de las
seleccionadas) y una película por director en cada década (para ser justo con
la abundancia y variedad de películas creativas). Comienzo la lista en los años
sesenta (sacrificando a uno de mis directores favoritos de toda la historia del
cine, Kenji Mizoguchi, al que rindo homenaje, sin embargo, en la ilustración
principal del post con un fotograma espléndido de una de sus grandes películas,
</span></i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 12pt;">La vida
de Oharu<i style="mso-bidi-font-style: normal;">, basada a su vez en una gran
novela de Ihara Saikaku) porque es la década en que nací y conocí el cine casi
al mismo tiempo, como he contado en otra parte. Y concluyo en 2019, por razones
obvias. El orden de las películas en la década correspondiente es cronológico,
de ese modo es más fácil evaluar la evolución de la cosecha cinematográfica de
cada decenio. Esto es solo la punta del iceberg, como suele decirse. El inmenso
contingente y calidad de las películas excluidas dan una idea de su inabarcable
grandeza…</i></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: left;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPOOFAFvk8Aip67QuUw2_obbaPNq6FFlsL1sD30mBUt-5s2HuGnAgHgWN67TLezgNOviozXLJ61Zvo6WBQpXIclpOuXtdjqG_C31R814zPA6bLLE9cAsfI6rNeK82RzkL2sRtaW8yeQvDLzyVXbwUB-GnhLdmislAxT8Ktw5d8IcZt7BSqqA0P3mz2ROM/s1714/criada.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1714" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPOOFAFvk8Aip67QuUw2_obbaPNq6FFlsL1sD30mBUt-5s2HuGnAgHgWN67TLezgNOviozXLJ61Zvo6WBQpXIclpOuXtdjqG_C31R814zPA6bLLE9cAsfI6rNeK82RzkL2sRtaW8yeQvDLzyVXbwUB-GnhLdmislAxT8Ktw5d8IcZt7BSqqA0P3mz2ROM/w280-h400/criada.jpg" width="280" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">1960-1969<o:p></o:p></span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
criada (Kim Ki-young)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Obaltan
(Yu Hyun-mok)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Yojimbo
(Akira Kurosawa)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
venganza de un actor (Kon Ichikawa)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Charulata
(Satyajit Ray) <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Manji
(Yasuzō Masumura)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
mujer en la arena (Hiroshi Teshigahara)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Onibaba
(Kaneto <span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Shindō</span>)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The
Evil Stairs (Lee Man-hee)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Kwaidan
(Masaki Kobayashi)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Daydream/Black
Snow (Tetsuji Takechi)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Los
pornógrafos (Shōhei Imamura)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Branded
to Kill (Seijun Suzuki)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Black
Lizard (Kinji Fukasaku)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Funeral
Parade of Roses (Toshio Matsumoto)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Go,
Go, Second Time Virgin/Violent Virgin (Kōji Wakamatsu)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Horrors
of Malformed Men (Teruo Ishii)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Diario
de un ladrón de Shinjuku (Nagisa <span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ōshima</span>)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Doble
suicidio (Masahiro Shinoda)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Eros
+ Masacre (Yoshishige Yoshida)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;">
</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
bestia ciega (Yasuzō Masumura)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Iwdr2luijeQy6sC5nsSmGSz-EwNFqqZ8YC7buyAK7oiD4-ox3IiO1gdXuqnJbAhMdeCY3xsLIwXX1IlOHt_C0LJBv7wa1PHQJKXkkgaGLaHEMCsjrazUjle6HOyuC_172X6FKs1feKvQRoHEzsoKu6qKbxjhO691U9CMKinVYlXEybt5hljzuuniwVg/s2254/lady-snowblood_06p.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2254" data-original-width="1772" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Iwdr2luijeQy6sC5nsSmGSz-EwNFqqZ8YC7buyAK7oiD4-ox3IiO1gdXuqnJbAhMdeCY3xsLIwXX1IlOHt_C0LJBv7wa1PHQJKXkkgaGLaHEMCsjrazUjle6HOyuC_172X6FKs1feKvQRoHEzsoKu6qKbxjhO691U9CMKinVYlXEybt5hljzuuniwVg/w315-h400/lady-snowblood_06p.jpg" width="315" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><b><u><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">1970-1979</span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Purgatorio
Heroico (Yoshishige Yoshida)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic;">Blind Woman's Curse (Teruo </span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Ishii)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Demons
(Toshio Matsumoto)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Woman
of Fire/Insect Woman (Kim Ki-young)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Ecstasy
of the Angels (Kōji Wakamatsu)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic;">A Touch of Zen (King Hu)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic;">Showa Woman: Naked Rashomon (Chūsei Sone)</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Lady Snowblood (Toshiya
Fujita)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Kokoro </span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">(Kaneto <span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Shindō</span>)<span style="mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Pastoral
(Shūji Terayama) <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic;">School of the Holy Beast (Norifumi Suzuki)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic;">Graveyard of Honor </span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">(Kinji
Fukasaku)<span style="mso-bidi-font-style: italic;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic;">Dersu Uzala (Akira Kurosawa)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Bajo
los cerezos en flor (Masahiro Shinoda)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">El abismo de los sentidos (</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Noboru
Tanaka)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">El
imperio de los sentidos (Nagisa <span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ōshima</span>)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Tattooed Flower Vase
(Masaru Konuma)</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">Los Amantes Suicidas de Sonezaki (Yasuzō<b> </b></span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Masumura)<span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
mujer del pelo rojo (Tatsumi Kumashiro)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
venganza es mía (Shōhei Imamura)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLVauaKLBAQiPMGwXw9_XQpw5c7xgxYfWtAr006rafD5awGwRYujiuUkqxwTts30l89LbH8L5YTVVqLPVn34RfyS6uuS8h3wmPjOXSqO4xXBBMU79NQhX1uzuVD364Jd-0HDtzYTuP0_oUFqGA-4GDvGYSm2CewRcmq6UiJeo8riZI-db3yEsDiUhoBbk/s711/tumblr_mtsdb9xGHB1qaihw2o1_500.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="711" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLVauaKLBAQiPMGwXw9_XQpw5c7xgxYfWtAr006rafD5awGwRYujiuUkqxwTts30l89LbH8L5YTVVqLPVn34RfyS6uuS8h3wmPjOXSqO4xXBBMU79NQhX1uzuVD364Jd-0HDtzYTuP0_oUFqGA-4GDvGYSm2CewRcmq6UiJeo8riZI-db3yEsDiUhoBbk/w281-h400/tumblr_mtsdb9xGHB1qaihw2o1_500.jpg" width="281" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><b><u><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">1980-1989</span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
balada de Narayama (Shōhei Imamura)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">Zu, los guerreros de la montaña mágica (Tsui Hark)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Feliz
Navidad Mr. Lawrence (Nagisa <span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ōshima</span>)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Laberinto
de hierba/Adiós al arca (Shūji Terayama) <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Ran
(Akira Kurosawa)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Silip
(Elwood Perez)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Tampopo
(<span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Jūzō </span>Itami)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Himatsuri
(Mitsuo Yanagimachi)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The
Terrorizers (Edward Yang)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">El ladrón de caballos (Tian Zhuangzhuang)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">La promesa (Yoshishige Yoshida)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">City
on Fire (Ringo Lam)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">¿Dónde
está la casa de mi amigo? (Abbas Kiarostami)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Rouge
(Stanley Kwan)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Dogra
Magra (Toshio Matsumoto)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Sorgo
rojo (Zhang Yimou)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Violent
Cop (Takeshi Kitano)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Tetsuo
(Shinya Tsukamoto)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The
Killer (John Woo)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
ciudad de la tristeza (Hou Hsiao-hsien)</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhroDG4DoJq6UtfNQC8aZpkeEy7S_gyroyUjhk3ESumbTjwGUA0ROYXKb2nX0Z4xuwAs4yEotcd7OgejNwPg4k9HHAl_SURR1UC0wN56_78Icd63sU5WlRpluBfwi2XKfqFAlWv-il4lm13dySs6Lhxjn9D3cP320GY5P1T7OAemg3whd7MbQ7fkiGA1o/s2479/chan_centerstage_5.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2164" data-original-width="2479" height="349" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhroDG4DoJq6UtfNQC8aZpkeEy7S_gyroyUjhk3ESumbTjwGUA0ROYXKb2nX0Z4xuwAs4yEotcd7OgejNwPg4k9HHAl_SURR1UC0wN56_78Icd63sU5WlRpluBfwi2XKfqFAlWv-il4lm13dySs6Lhxjn9D3cP320GY5P1T7OAemg3whd7MbQ7fkiGA1o/w400-h349/chan_centerstage_5.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">1990-1999<o:p></o:p></span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Center
Stage (Stanley Kwan)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
linterna roja (Zhang Yimou)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">Hard Boiled (</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">John Woo)<span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Adiós
a mi concubina (Chen Kaige)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Green
Snake (Tsui Hark)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Sonatine
(Takeshi Kitano)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Chunking
Express/Fallen Angels (Wong Kar-wai)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;">
</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Cyclo
(Tran Anh Hung)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic;">Mahjong</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"> (Edward
Yang)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Cure
(Kiyoshi Kurosawa)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Xiao
Wu (Jia Zhang-ke)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">El
sabor de las cerezas (Abbas Kiarostami)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Tabú
(Nagisa <span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ōshima</span>)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The
River (Tsai Ming-liang)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
anguila (Shōhei Imamura)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Made
in Hong Kong (Fruit Chan)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Afterlife
(Hirokazu Koreeda)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Flores
de Shanghái (Hou Hsiao-hsien)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Gemini
(Shinya Tsukamoto)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Running
Out of Time/The Mission (Johnnie To)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Audition
(Takashi Miike)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWZzNuUWXUaTgyCm71C435MEcbHZj7P6qe-VUljzgB92rDK3Cg0YOnk2K-OklfsnO8Ptl69uaFqCB3K2crTe_CKxWb0sd7kemfTwTFdZ5b2ybT98A0USkgq5EFJCkkEJo-f1R6uAV0CnXcUM-KruT19aWgwnE_k9kiQ5Xziq5VU_VhUUer53mel_0qmkE/s3000/hc3dg28ozvLmhJJMH0Ka8UGvO0D.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="2000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWZzNuUWXUaTgyCm71C435MEcbHZj7P6qe-VUljzgB92rDK3Cg0YOnk2K-OklfsnO8Ptl69uaFqCB3K2crTe_CKxWb0sd7kemfTwTFdZ5b2ybT98A0USkgq5EFJCkkEJo-f1R6uAV0CnXcUM-KruT19aWgwnE_k9kiQ5Xziq5VU_VhUUer53mel_0qmkE/w266-h400/hc3dg28ozvLmhJJMH0Ka8UGvO0D.jpg" width="266" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><b><u><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">2000-2009</span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">In
the mood for love (Wong Kar-wai)<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
virgen desnudada por sus pretendientes (Hong Sang-soo)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Yi
Yi (Edward Yang)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
isla (Kim Ki-duk)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">All About Lily Chou-Chou (Shunji Iwai)</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Pistol
Opera (Seijun Suzuki)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Millenium
Mambo (Hou Hsiao-hsien)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Suicide
Club (Sion Sono)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Agua
tibia bajo un puente rojo (Shōhei Imamura)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Kairo
(Kiyoshi Kurosawa)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Ichi the Killer (Takashi Miike)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">A
Snake of June (Shinya Tsukamoto)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Last
Life in the Universe (Pen-ek Ratanaruang)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">Tropical Malady (Apichatpong Weerasethakul)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The World (Jia Zhang-ke)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Dumplings
(Fruit Chan)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">El
sabor de la sandía (Tsai Ming-liang)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Election
1 & 2 (Johnnie To)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The
Host (Bong Joon-ho) <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Secret Sunshine</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">
(Lee Chang-dong)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Serbis
(Brillante Mendoza)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Still
Walking (Hirokazu Koreeda)<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNj4v9s38kiV3WzHn2LU32ztgDAZXmSToh-kDvzkq0EbPgihXSg-QNWYHOKm8Qcc1NaTSbKtpsOKwK_WD68DpoIeK6oGML8ZXuVBYXf4uQOYDI13nycrGB7tCGWugnngnc0sRZzKPOGzv_MiiGoF5ZCxqDJnyq-lRm7wKESvsCG7r2zcBf_didX-xkIHQ/s1499/parasites.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1499" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNj4v9s38kiV3WzHn2LU32ztgDAZXmSToh-kDvzkq0EbPgihXSg-QNWYHOKm8Qcc1NaTSbKtpsOKwK_WD68DpoIeK6oGML8ZXuVBYXf4uQOYDI13nycrGB7tCGWugnngnc0sRZzKPOGzv_MiiGoF5ZCxqDJnyq-lRm7wKESvsCG7r2zcBf_didX-xkIHQ/w266-h400/parasites.jpg" width="266" /></a></div> <p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">2010-2019<o:p></o:p></span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Caterpillar
(Kōji Wakamatsu) <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 35.4pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6pt 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The Yellow Sea (<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Na Hong-jin)</span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">Outrage (Takeshi Kitano)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-weight: bold;">I Saw the Devil (Kim Ji-woon)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Tío
Boonmee recuerda sus vidas pasadas <span style="mso-bidi-font-weight: bold;">(Apichatpong
Weerasethakul)</span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Pietá
(<span style="mso-bidi-font-style: italic;">Kim Ki-duk)</span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Guilty of Romance (Sion Sono)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Un toque de violencia (Jia Zhang-ke)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Happy
Hour (Ryūsuke Hamaguchi) <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">The Assassin (Hou Hsiao-hsien)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La doncella (Park Chang-wook)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Creepy
(Kiyoshi </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px;">Kurosawa</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">)</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">En
la playa sola de noche (Hong Sang-soo)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Un
asunto de familia (Hirokazu Koreeda)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Burning
(Lee Chang-dong)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">An
Elephant Sitting Still (Hu Bo)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Largo
viaje hacia la noche<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </b>(Bi Gan)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Hasta
siempre, hijo mío (Wang Xiaoshuai)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Parásitos (Bong Joon-ho)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">El
lago del ganso salvaje (Yinan Diao)</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpwtisGgwMciB2FMbjif9Na3s-zcaV-QIr7qJSh1I9v6ChFmPD8r8Xuly698tKfLKkbMCC9LRFIp_dCOzFKlFUCqjP0BWXhaH95pEPFQqVOV0txqZdOUKwHotqScOWNwFGWBek84k1xUhkpTs5qJNP7rGFJMyl_NBp_DwdvEzVuDQWdSQzeQthIGc0loo/s1280/1_tumblr_nydiwaw0vl1uwh601o10_1280-png-1280x730.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="730" data-original-width="1280" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpwtisGgwMciB2FMbjif9Na3s-zcaV-QIr7qJSh1I9v6ChFmPD8r8Xuly698tKfLKkbMCC9LRFIp_dCOzFKlFUCqjP0BWXhaH95pEPFQqVOV0txqZdOUKwHotqScOWNwFGWBek84k1xUhkpTs5qJNP7rGFJMyl_NBp_DwdvEzVuDQWdSQzeQthIGc0loo/w400-h229/1_tumblr_nydiwaw0vl1uwh601o10_1280-png-1280x730.webp" width="400" /></a></div><br /> <p></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-1925435748304236422023-12-13T15:11:00.002+01:002023-12-13T17:33:45.330+01:00ENTRE EL TIEMPO Y TOMBUCTÚ: VONNEGUT PATAFÍSICO<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibnyUZW3itm9H6keX-IBYV1MKOg_ysIswgAEJgsqRdzx5Gp1I8esuHravCfx2xkxxeNMN1bZCAN5FCuzvqj7-l_4TckHRhVE30YmdcCVe3-u6sKBy-1S7iwr_e9oVw2lbRQ1NMfj54AKWwLGmujL6OXxUKMyh2v6s6cvt8A0V1NH3Ahc9fAdu03ICtAb8/s1600/vonnegutsirens1st.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1055" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibnyUZW3itm9H6keX-IBYV1MKOg_ysIswgAEJgsqRdzx5Gp1I8esuHravCfx2xkxxeNMN1bZCAN5FCuzvqj7-l_4TckHRhVE30YmdcCVe3-u6sKBy-1S7iwr_e9oVw2lbRQ1NMfj54AKWwLGmujL6OXxUKMyh2v6s6cvt8A0V1NH3Ahc9fAdu03ICtAb8/w264-h400/vonnegutsirens1st.jpg" width="264" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[<a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2023/02/humor-negro-y-apocalipsis-blanco.html" target="_blank">Kurt Vonnegut</a>, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Las sirenas de Titán</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Blackie Books, trad.:
Miguel Temprano García, 2023, págs. 297]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Hay varias formas de leer esta novela
y de comprender su sentido, o su mensaje, teniendo en cuenta que toda la trama
gira en torno a la comunicación o no de un mensaje extraterrestre a todo el
universo. Una de esas formas se refiere a su adscripción a un género literario
como el de la ciencia ficción, o la ficción especulativa. Es así como debió ser
leída en su publicación original en la escena americana, en 1959, procediendo
de un autor inclasificable que no pertenecía al mundillo de la ciencia ficción.
Y también en su primera traducción en español, en 1971, obra de la excelente
traductora Aurora Bernárdez.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>En efecto, “Las sirenas de Titán” debe
considerarse una novela de ciencia ficción, aunque sea como divertida parodia
del género en su edad dorada, en la medida en que en su complejo desarrollo
narrativo aparecen viajes espaciotemporales, cohetes y naves espaciales,
extraterrestres, una guerra contra Marte, una estancia en Mercurio y un final
idílico en la luna de Saturno llamada Titán. Y todo ello envuelto en el humor
habitual, sarcástico e incisivo, de <a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2022/07/el-paraiso-americano.html" target="_blank">Vonnegut</a>, el más grande seguidor de la
inventiva cómica de Mark Twain y la patafísica irónica de Alfred Jarry (pienso,
sobre todo, en “Gestas y opiniones del Doctor Faustroll”) en el siglo XX. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Esta segunda novela de Vonnegut, dividida en doce capítulos y un
epílogo, también podría ser considerada una alegoría sobre la necesidad de la
creencia religiosa como sucedáneo de la carencia de conocimiento sobre el
sentido de la vida y el universo. Desde el principio, la voz del narrador
omnisciente nos advierte que la intención de su relato consiste en explicarnos
cómo la humanidad abandonó la búsqueda impaciente de certezas en el espacio
exterior y descubrió el infinito en el espacio interior. Para ello, esa voz
suavemente distante nos adentra en la peripecia “cosmicómica” (anterior al gran Italo Calvino) de un millonario americano, Winston Niles Rumfoord y su afán científico
por desentrañar los misterios de la creación y huir así del espacio doméstico
donde su virginal esposa, Beatrice, hermosa poeta y mujer inquietante, lo
desafía a diario negándole el conocimiento carnal. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Durante su aventura galáctica, el cohete de Rumfoord
cae por azar en un punto singular del cosmos (“un infundíbulo
cronosinclástico”), un embudo donde convergen todas las líneas temporales del
universo, revelándole la paradoja que da sentido a este: “que todo lo que ha
sido lo será siempre y que todo lo que será lo ha sido siempre”. A partir de
esta idea sublime, Rumfoord diseña un plan maquiavélico para que los terrícolas
fraternicen y nazca una nueva religión de la humanidad: un credo planetario que
supere a los existentes fundándose perversamente en la Sagrada Familia
compuesta por la dantesca Beatriz, el magnate y aventurero Malachi Constant, su
violador, y el hijo de ambos, Crono.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Como en <a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2021/04/la-cruzada-de-vonnegut.html" target="_blank">“Matadero cinco”</a>, el papel de “deus ex machina”
corresponde a los tralfamadorianos: instigadores de la trama novelesca y
responsables de la evolución humana hacia el pleno desarrollo tecnológico con
un fin ridículo como el de fabricar la pieza que le falta a una nave averiada
en Titán desde hace millones de años. Esta astronave y su piloto, el robot
Salo, tenían la misión banal de llevar al otro extremo del universo un mensaje
de saludo. Especular sobre que la humanidad habría sido guiada por
extraterrestres hacia el conocimiento técnico era algo que Arthur C. Clarke ya
planteó en su célebre novela “El fin de la infancia” (1953). Vonnegut añade a
esta ficción científica una lección de absurdo y existencialismo para terminar
imponiendo el amor al prójimo como único sentido real de la vida.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><b>Nota bene</b>: Vonnegut liquida con esta novela singular las
raíces de la ciencia ficción americana de la edad dorada del género, ese cruce
paradigmático de la época (años cuarenta y cincuenta) entre materialismo
científico y discursos de espiritualidad religiosa (Campbell, Asimov, Simak,
Heinlein, Clarke, etc.), y abre con aguda inteligencia las puertas de la nueva
ola del género de los años sesenta y setenta (Delany, Herbert, Russ, Moorcock, Tiptree,
etc.). “Las sirenas de Titán” será releída de manera fructífera por Philip K.
Dick antes de escribir una de sus obras más excéntricas y trascendentales, “Los
tres estigmas de Palmer Eldritch” (1964). Nada más absurdo, en este sentido,
que la actitud dogmática de Fredric Jameson, habitualmente un lector y un
intérprete inteligente, al celebrar a Dick, por error, como el “anti-Vonnegut”.
Nada más lejos de la realidad…</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-56119716055235042023-11-28T14:24:00.000+01:002023-11-28T14:24:39.459+01:00SEXO Y MUERTE<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie9QBqBXxTd5SiLtqJvJtGDnHvwEp6QjKKoier0jYBjphwY8CixXkDVFO58nyhLLox9HlKolZ9mhgb0OhcQ7_qNDaGSJxWLZy19wnKnJOng1_1gI_nKRPgSVQ4y49p2zVXCWhTLu3GvHG7sWdgJ_gutEAHKfw6w7vRN52fcJKmiltFhuXbSUPaOVSJqdk/s640/consejero.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie9QBqBXxTd5SiLtqJvJtGDnHvwEp6QjKKoier0jYBjphwY8CixXkDVFO58nyhLLox9HlKolZ9mhgb0OhcQ7_qNDaGSJxWLZy19wnKnJOng1_1gI_nKRPgSVQ4y49p2zVXCWhTLu3GvHG7sWdgJ_gutEAHKfw6w7vRN52fcJKmiltFhuXbSUPaOVSJqdk/w400-h300/consejero.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> <span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Cormac McCarthy, <b><i>El consejero</i></b>, Random
House, trad.: Luis Murillo Fort, 2023, págs. 136]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Cormac McCarthy acaba de
morir y se reedita <b><i>El consejero</i></b>. No es una novela al uso
sino el primer guion cinematográfico escrito por McCarthy. Y supuso en 2013 el
brillante regreso al territorio amoral de <i>No es país para viejos</i> tras la exitosa
excursión por los páramos turísticos del apocalipsis, el pesimismo profético y
el lirismo humanista de <i>La carretera</i>, que le ganó a su autor el
reconocimiento masivo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">El consejero</span></i></b><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">, leído como un lacónico
ejercicio de cámara dominado por diálogos y acotaciones, confirma la visión del
mundo de McCarthy, de un nihilismo radical, y reserva numerosas sorpresas
narrativas para los aficionados a su literatura fronteriza. Esta fábula de
turbia moraleja pretendería ilustrar, en parte, los motivos más cínicos de </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px; text-indent: 47.2px;">No es país para viejos</i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">. En apariencia menos violenta y más elíptica, la historia
se centra en la trágica caída en desgracia de un abogado triunfador, a sueldo
de diversos capos mafiosos, que decide participar en una suculenta operación de
narcotráfico para ganar una fortuna y poder retirarse con su gran amor latino,
Laura.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Sus socios en la empresa
son dos vividores carismáticos (uno hispano, Reiner, y otro anglo, Westray) que
han aprendido a minimizar en sus fastuosas vidas el peso del principio de
realidad y a maximizar el placer, el lujo, el vicio, el refinamiento, la
opulencia y el sexo. El obtuso Reiner mantiene turbulentas relaciones con la
fémina fatal de la trama, la diosa felina llamada Malkina, una porteña
portentosa cuyos padres fueron víctimas de la dictadura y que, desde entonces,
como bailarina sicalíptica o como seductora distinguida, no ha dejado de
vengarse de la infamia del mundo y de los seres inferiores que lo habitan. Este
ángel exterminador de sexo ardiente y cerebro cibernético es uno de los
personajes más fascinantes y complejos de la obra de McCarthy y es lamentable que
el maestro de Providence no consagrara una novela íntegra a contarnos los
sórdidos secretos de esta esfinge epicúrea.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDtHrDOFrgJhKLYgP7Vgx1FZrHZA3PrhqXXMvCNia3trIFKdUSvOhltzxVXlh_LvBIEATPV-EXNEt3UPM7TVPVqL34DVoiz2kiUCv1aI3d5epSV79RAX2hMhulSnKK7awqsWi3TecOH4OH1835Eqb6iA9VQUIw4Ymcs5AxuSvpdjHSBDL_CTkdSShULc0/s504/consejero%202.webp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="378" data-original-width="504" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDtHrDOFrgJhKLYgP7Vgx1FZrHZA3PrhqXXMvCNia3trIFKdUSvOhltzxVXlh_LvBIEATPV-EXNEt3UPM7TVPVqL34DVoiz2kiUCv1aI3d5epSV79RAX2hMhulSnKK7awqsWi3TecOH4OH1835Eqb6iA9VQUIw4Ymcs5AxuSvpdjHSBDL_CTkdSShULc0/w400-h300/consejero%202.webp" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Como está inscrito en su
programa genético, la maquiavélica Malkina traiciona a su amante y a sus
atolondrados socios y precipita con su gesto implacable una danza sanguinaria
de crueldad y crimen que destruirá con sadismo a todos los implicados en el
peligroso negocio. Si el consejero, la encarnación de la inocencia en su
variante más estúpida, logra salvarse de la matanza no será sin padecer el
castigo más terrible a su codicia desmesurada: su encantadora novia Laura,
secuestrada como tantas mujeres a uno y otro lado de la frontera, protagonizará
una atroz filmación <i style="mso-bidi-font-style: normal;">snuff</i> antes de
que su cadáver decapitado sea arrojado como un desecho más a un vertedero
mexicano.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">McCarthy poseía una de las
imaginaciones más violentas de la literatura contemporánea, solo comparable a
la de James Ellroy. Pero en esta narración destinada a seducir al ojo ávido
tanto como a la mente lúcida, con imágenes deslumbrantes como los elegantes
guepardos cazando liebres en el desierto americano, McCarthy pone a prueba el
vigor masculino de su truculencia erótica. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">El consejero</i></b> está sembrado así de
insinuaciones freudianas sobre la influencia del deseo carnal en los
personajes, desde la atracción lésbica latente de la católica Laura por la atea
Malkina hasta el fervor cunilingüista del abogado, o el donjuanismo depravado
de los capos. Y, sobre todo, la alucinante evocación de la noche loca en que la
depredadora Malkina, en una exhibición narcisista de poderío animal ante el
macho dominante, se montó sobre el capó del Ferrari de Reiner y se masturbó
contra el cristal del parabrisas, mientras el lúbrico mafioso, sentado al
volante, observaba hipnotizado sus acrobáticas contorsiones.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-66231801041249790332023-11-17T15:06:00.004+01:002023-11-17T17:40:49.707+01:00TRIGONOMETRÍA CONTRASEXUAL<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSmUrI4kb9BR51GniLmr4SxE7JliS8GO5CliOesoTOV8HUyt-dh_QPvcbdNsBHNXWvJZ-18jgNmakQkjGk_eADHcsfLo0HNv7A9mQW3Vlc05KVmapscko4SnRXqm5KoeXivlhUUJUbjsXhqrhXesXgqOBda2uF1YfcFK0mbQUVWKLAH2mgdEFnaigx9xk/s960/despentes%204.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="944" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSmUrI4kb9BR51GniLmr4SxE7JliS8GO5CliOesoTOV8HUyt-dh_QPvcbdNsBHNXWvJZ-18jgNmakQkjGk_eADHcsfLo0HNv7A9mQW3Vlc05KVmapscko4SnRXqm5KoeXivlhUUJUbjsXhqrhXesXgqOBda2uF1YfcFK0mbQUVWKLAH2mgdEFnaigx9xk/w394-h400/despentes%204.jpg" width="394" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> <span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Virginie Despentes, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Querido
capullo</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Random House, trad.: Robert Juan-Cantavella, 2023, págs. 256]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Como sabe todo buen lector de Virginie Despentes,
el sexo y la violencia, el poder masculino, la violación y la victimización
femenina, son los temas dominantes de la narrativa y la teoría de esta heroína
de la posmodernidad. Si Walter Benjamin atribuyó a las lesbianas y a las
obreras del siglo XIX la condición de heroínas de la modernidad, en el sentido
de pioneras valientes de la libertad de las mujeres, Despentes merece la misma
consideración en tanto representante de lo que las mujeres pueden hacer con sus
vidas una vez que han conquistado esa libertad y han tomado conciencia de
cuáles son sus enemigos e impedimentos. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Despentes, novelista y cineasta, no deja de ser un
personaje minoritario que ha sabido granjearse la atención y el respeto del
público mayoritario. Desde sus comienzos más revulsivos en “Fóllame” (1994)
como activista porno de la causa feminista radical contra la conformista
sociedad francesa de finales del siglo XX, hasta esta última novela, una suerte
de sumario intelectual de su madurez, han pasado muchas cosas en el mundo y en
su vida como para no tenerlas en cuenta. Despentes se hizo lesbiana en 2005 y
estuvo más de una década unida a la mujer (Beatriz Preciado) que convirtió su intimidad
en un paradigma de los nuevos modos de relación sexual, con la ayuda de los
dildos y la testosterona. Todo lo que Despentes no había contado a sus lectoras
en “Teoría King Kong” (2006), un magnífico panfleto que es también una
autobiografía moral, lo contaría su amante en “Testo Yonqui” (2008), antes de
transformarse en Paul. Paradojas del deseo y la identidad fluida. Nadie es perfecto...<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Pero Despentes sigue siendo Despentes, a pesar de
todos los cambios y mutaciones, errores y confusión, y, por esto mismo, en esta
novela se atreve a fracturar su conciencia en tres personajes de lengua
absuelta que entrelazan sus discursos antitéticos, en un intercambio epistolar
actualizado, hasta conjugarlas de un modo insólito, componiendo una unidad verbal
en que la ficción, la narración y las voces expresivas integran la totalidad de
la experiencia humana, preservando sus diferencias y diferendos. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>El irónico título de la novela plantea
un duelo retórico: el oxímoron por el cual el destinatario del mensaje es el
protagonista, Oscar, novelista en bancarrota por su cancelación en las redes
sociales, y la mensajera es la coprotagonista, Rebecca, la actriz en declive
profesional. Lo que comienza como un binomio dialéctico entre dos polos sexuales
que se atraen y repelen por igual, no tarda en configurarse como un triángulo
de voces cuando se suma la intervención de la víctima del novelista, Zoé
Katana, la bloguera y agente de prensa acosada, para acabar transformado, al
final, en un polígono de personajes interconectados, trazando quizá una
geometría hexagonal representativa de Francia. De ese modo, “Querido capullo” podría
leerse como una alegoría nacional cargada de connotaciones políticas que
afectan a los goces y las miserias de diversas generaciones, géneros y clases.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>En el fondo, esta novela es un acto de
fe ideológica en la supervivencia de la libertad en una sociedad que atraviesa
una de sus peores crisis históricas. El conflicto entre religiones y culturas que
desgarra a la sociedad francesa no parece hallar en la novela de Despentes una
respuesta simple. Más bien al contrario. La tesis larvada de esta novela es más
fácil rastrearla en las teorías iniciales de Preciado, ese “Manifiesto
contrasexual” (2002) donde expresaba la necesidad de construir “un
cooperativismo libertario somático planetario, una cooperación de (todos) los
cuerpos vivos dentro de la Tierra y junto a ella”. Así sea. <o:p></o:p></span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-60945553384147573082023-11-03T14:38:00.000+01:002023-11-03T14:38:57.932+01:00TALLER PEREC<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga_self3ztUf9cXQvjIAME8fJalvq5JaDgaXXlFAgWNlCGaee70Hj0ZM2WKPhwNvUzlVXIwTAhS0GvTmjn1swqifUbQmkArmA-ftvtPmPxnV7FrHIowdRzt1Wl7a4RxkO-CFuX-6tOXKuby0yEZFtf-OKu0F_LueiXuq1ietHPxGkoAcuAcfdGx0_bt4g/s581/Perec-el-amor-por-los-rompecabezas-de-la-vida.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="580" data-original-width="581" height="399" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga_self3ztUf9cXQvjIAME8fJalvq5JaDgaXXlFAgWNlCGaee70Hj0ZM2WKPhwNvUzlVXIwTAhS0GvTmjn1swqifUbQmkArmA-ftvtPmPxnV7FrHIowdRzt1Wl7a4RxkO-CFuX-6tOXKuby0yEZFtf-OKu0F_LueiXuq1ietHPxGkoAcuAcfdGx0_bt4g/w400-h399/Perec-el-amor-por-los-rompecabezas-de-la-vida.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> <span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Georges
Perec, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Nací</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Anagrama, trad.: Diego
Guerrero, 2022, págs. 112]</span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Cuando se recupera un libro como este,
cuarenta años después de la muerte de su autor, se desatan numerosas
reflexiones sobre el libro y sobre el autor y sobre las relaciones entre ambos,
y más si se toma en consideración también que el libro fue publicado de manera
póstuma y el autor no tuvo ninguna participación en su publicación, más allá
del hecho obvio de que haya escrito los textos que lo componen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Esta cuestión se agrava en el caso de Georges
Perec (1936-1982), un autor al que cabría caracterizar, con la bicefalia posmoderna,
como un escritor reflexivo y metaliterario hasta la extenuación y, al mismo
tiempo, un escritor superdotado con una imaginación fabulosa y unos poderes de invención
narrativa al alcance de muy pocos escritores. Esas dos vías de su talento
creativo, fundidas en una original reformulación de la estética realista, le
permitían establecer con rigor y exactitud los fundamentos lingüísticos con los
que dar cuenta minuciosa del mundo real sin renunciar a ninguna de sus
dimensiones imaginarias.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Perec es el creador de algunas de las obras más
inventivas e ingeniosas del siglo XX: “Las cosas”, “El secuestro”, “El gabinete
de un aficionado” y la monumental “La vida, instrucciones de uso” (“[t]he most
striking literary monument produced by an experimental writer after the end of
the nouveau roman”, como escribió Fredric Jameson en su mamotreto sobre el
posmodernismo). Perec se inscribe en esa tradición incombustible de la
narrativa francesa más excéntrica (Rabelais, Cyrano de Bergerac, Alfred Jarry,
Raymond Roussel o Raymond Queneau), aprendiendo a combinar sofisticados juegos
de lenguaje con fábulas humorísticas, asociando la insubordinación ética a la
insumisión estética, como en “¿Qué pequeño ciclomotor de manillar cromado al
fondo del patio?”, una pequeña obra maestra del humor total y la objeción de
conciencia a un mundo inaceptable.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Quienes concibieron el montaje de diez textos que
compone este libro, publicado por primera vez en 1990, tuvieron la inteligencia
de crear una secuencia de lectura que admite la linealidad lógica, de la
primera página a la última, o la confrontación parcial, iluminando aspectos de
cada texto individual que antes pasaron desapercibidos, como “El salto del
paracaídas”, una alegoría sobre el militarismo que se transforma en reflexión
sobre la necesidad de tomar decisiones y hacer elecciones, en todos los
sentidos del término, tanto en la vida intelectual y artística como en la vida
sin más.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">De ese modo, comenzar por una especulación irónica
(“Nací”) sobre el significado del nacimiento del autor abre el juego de la
literatura con la vida, a la manera del “Tristram Shandy” de Sterne, rehuyendo
desde el principio el estilo serio, a pesar de los elementos trágicos de la
biografía del escritor. Así lo revelan otros textos que mencionan su condición
de judío huérfano de padres que murieron durante la Segunda Guerra Mundial,
como “Los lugares de una fuga”, sobrecogedora narración infantil que refleja el
aciago destino del desarraigo y la soledad; o “Ellis Island, descripción de un
proyecto”, donde la evocación histórica del puerto neoyorquino de ingreso de
inmigrantes le hace descubrir “el punto de no retorno”, el exilio radical que
lo convierte en escritor. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">A esta problemática del creador verbal dedica “Los
ñoquis del otoño”, uno de los mejores textos de no ficción escritos por Perec
que funciona como autorretrato irónico del artista. Perec disecciona en él la
ecuación de escritura que resuelve todas las fallas que socavan su identidad.
Ser escritor y saberse escritor es vivir atrapado en el mecanismo de
fascinación de la escritura y combatir ese mecanismo retórico a fin de
desenmascarar lo real, objetivo ideal, o deseo imposible, de la escritura. Esa fractura
psíquica solo se restaña a través de la escritura y la interrogación perpetua
de la escritura. Este círculo vicioso constituye, en suma, la segunda identidad
del escritor: “escribo para vivir y vivo para escribir, y no he estado lejos de
creer que la escritura y la vida podrían confundirse”.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-30370993753501521922023-10-24T15:04:00.002+02:002023-10-24T19:59:35.053+02:00CIUDAD MUERTA<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5R6eS3Y-TOCu2aL1nS1mT-Jp5Zlvdf4KNXtZBtbBcqKQpvCtDEK8V9qkxelVMD4Ex0NkFPrG8PvLxS8-LMjxaecZGM9swHNQfg3AAvZ9yAxaueJX10Bt_OV37mxlQbI45jhAyTB7WOJuInbwMvzAzfgZ3h9BkrDt6WCcRjICt4H_oFmJqpM_PK0TAduE/s1500/rodenbach_georges_bruges-la-morte_1930_4_77440.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1221" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5R6eS3Y-TOCu2aL1nS1mT-Jp5Zlvdf4KNXtZBtbBcqKQpvCtDEK8V9qkxelVMD4Ex0NkFPrG8PvLxS8-LMjxaecZGM9swHNQfg3AAvZ9yAxaueJX10Bt_OV37mxlQbI45jhAyTB7WOJuInbwMvzAzfgZ3h9BkrDt6WCcRjICt4H_oFmJqpM_PK0TAduE/w325-h400/rodenbach_georges_bruges-la-morte_1930_4_77440.jpg" width="325" /></a></div><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: center;">[Georges Rodenbach, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: center;">Brujas (la muerta)</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: center;">, Firmamento, trad.:
Cristian Crusat, 2023, págs. 147]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Cuando se estrenó “Vértigo”, la obra maestra del
genial Alfred Hitchcock y una de las grandes películas de la historia del cine,
todo el mundo habló de la novela “De entre los muertos”, cuyos autores, Pierre
Boileau y Thomas Narcejac, formaban el tándem más vibrante de la novela
policial francesa y ya habían inspirado a otro monstruo, Henri Georges Clouzot,
una obra maestra como “Las diabólicas”. Nadie habló entonces, sin embargo, de
la novela que contenía la historia original que inspiró la imaginación perversa
del dúo novelístico. Esta historia fue invención de un extraño escritor belga,
Georges Rodenbach (1855-1898), narrador y poeta simbolista, amigo de Mallarmé,
Proust y Rodin, cuando acertó a plasmar por escrito una fantasía obsesiva y una
manía erótica que suelen aquejar a la mente masculina en su relación con las
mujeres. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">“Brujas-la-muerta” (1892), tildada por lectores
superficiales de novela experimental y por analistas más agudos como narración
poemática, contiene la historia de la mente trastornada de un viudo, Hugues
Viane, que ha conocido el amor y la compañía de una mujer en su plenitud y se
enfrenta al duelo tras la muerte de esta del único modo posible para quien ha
vivido el ideal amoroso en su realización absoluta: mediante el retiro a un
lugar próximo a la muerte, una ciudad muerta, la Brujas del título, y el
cultivo morboso de la soledad, la melancolía y la contemplación de los signos
de la caducidad y la muerte inscritos en la realidad de sus calles y
monumentos. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB5ZayqzdcA8PUuEccUS7yW4vxzDfW1mDf_uYUZ3DaLOb2vMqkNNuED_3sLERtcfnikQj58WtALlJD8er91_yRegjqk1xtko2Z1nR5exbbGeBIDg3TseyncqmVEsQurz6rR_rUClbx5YyqbKR3KxXO47nC97dJgf1i7I7a7WvGarr_p16XyPkY0ysBAAY/s2576/rodenbach%20morte.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1826" data-original-width="2576" height="284" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB5ZayqzdcA8PUuEccUS7yW4vxzDfW1mDf_uYUZ3DaLOb2vMqkNNuED_3sLERtcfnikQj58WtALlJD8er91_yRegjqk1xtko2Z1nR5exbbGeBIDg3TseyncqmVEsQurz6rR_rUClbx5YyqbKR3KxXO47nC97dJgf1i7I7a7WvGarr_p16XyPkY0ysBAAY/w400-h284/rodenbach%20morte.webp" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">La narración es guiada por una voz omnisciente que
va iluminando los tres ejes que entrelazan desde el principio su poderoso
simbolismo: la mujer muerta, la ciudad muerta y el alma muerta del viudo. De la
mujer muerta, Viane conserva los fetiches que aún la mantienen con vida en su
imaginación: vestidos, joyas, objetos y, sobre todo, la larga trenza rubia que
cortó del cadáver para salvarla como prenda robada a la tumba y es la reliquia más
adorada como símbolo de vida y amor. La ciudad fúnebre aparece retratada en
treinta y cinco fotografías que muestran distintas vistas de Brujas a lo largo
de sus páginas, produciendo un ambiguo efecto. Por un lado, esas imágenes
constituyen la arquitectura que da testimonio de la vivencia dolorosa de Viane
y, por otro, este decorado de piedra actúa como celoso vigilante de que el
duelo se ejecute hasta el final, con todas las consecuencias. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">La aparición inesperada de otra mujer, Jane Scott,
actriz que irrumpe en la lúgubre vida de Viane para trastornarla y pervertir su
designio, es el elemento melodramático que permite completar el cuadro psíquico
de un personaje masculino que imita muchos personajes similares surgidos de la
imaginación febril de Edgar Allan Poe, maestro de Rodenbach y de Hitchcock,
cerrando el círculo macabro de su influencia creativa. Las relaciones entre
Hugues y Jane atravesarán las tortuosas fases que cabe atribuir a una
vinculación imaginaria como esta. Primero será el parecido de la actriz con la
muerta lo que atraiga fatalmente al viudo. Más tarde, cuando insista en
fortalecer esta similitud entre ambas mujeres a través de los vestidos y los
adornos fracasará estrepitosamente, dándose cuenta de que cuanto más se asemejan
sus apariencias menos se parecen en el fondo las dos mujeres. Y, al final,
cuando Jane, abusando de los sentimientos y la confianza de su amante,
transgreda los límites del decoro y se apodere de la trenza sagrada de la
muerta, en una escena terrible más propia de la perversidad de Buñuel que de la
maldad de Hitchcock, será la muerte misma <span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">la que las reúna a las dos</span>,
asimilándolas para siempre en un ser único.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-87840633386863832612023-10-11T15:53:00.000+02:002023-10-11T15:53:58.095+02:00AMÉRICA SALVAJE<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcyYyYukfNNU5U_A85NRBQtkncaVdvKRQKCv487KFnRmi9q1J8kQ_SH5vDRn6hmXKtPiWmASOu6lFjPqc7K-Zb4Bc4HnufVlmtBRMqaZ-Xni2KWF7wc8hyphenhyphen7AMEf55B8wjndtDTdYLxRmooDGk10Skrb235_El9CUg-aCMq-hT6YtdH-ajLK8iK__Xq8K0/s1200/Cowboys-and-Indians-Suite.png.webp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcyYyYukfNNU5U_A85NRBQtkncaVdvKRQKCv487KFnRmi9q1J8kQ_SH5vDRn6hmXKtPiWmASOu6lFjPqc7K-Zb4Bc4HnufVlmtBRMqaZ-Xni2KWF7wc8hyphenhyphen7AMEf55B8wjndtDTdYLxRmooDGk10Skrb235_El9CUg-aCMq-hT6YtdH-ajLK8iK__Xq8K0/w400-h400/Cowboys-and-Indians-Suite.png.webp" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> <span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> [Jonathan Lethem, <i>El detective salvaje</i>, Random House, trad.:
Cruz Rodríguez Juiz, 2023, págs. 295]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Más allá del extraño homenaje a Bolaño
cifrado en el título de esta decimonovena novela de Lethem, la antepenúltima de
las suyas, habría que plantearse la pertinencia de su lectura actual, en el
ocaso del mandato Biden, en comparación con la furia o la rabia de su escritura
en plena era Trump. Lethem escribió este thriller de aventuras californianas en
el momento en que Trump acababa de tomar posesión de la presidencia de los
Estados Unidos y tiempo antes de que un hombre disfrazado de búfalo asaltara,
en compañía de otros salvajes, el Capitolio. Lo que ha pasado entre medias, o
lo que no acaba de pasar, es el bucle en que vive atrapado Estados Unidos, como
nación avanzada y como superpotencia, sin poder recular ni tampoco progresar en
una línea que lo libere de sus fantasmas originarios.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>La historia de esta novela es más
fácil de resumir de lo que parece a simple vista y más complicada de
interpretar. Muchas de las ambiguas conclusiones que se pueden extraer de la
peripecia de su protagonista y narradora, Phoebe Siegler, no sé si serían
revalidadas hoy por su autor, o si, confirmándolas sin ironía, permitirían
entender mejor lo que está pasando en su país. La treintañera Phoebe es, cuando
arranca la narración, la encarnación de los valores prototípicos de la cultura y
el ideario del votante demócrata. Hija única de un matrimonio de psiquiatras, neoyorquina
de vocación, educada en la Universidad de Harvard y colaboradora de medios progresistas, lo tiene
todo para que la elección de Trump en noviembre de 2016 la hunda en la miseria
moral e intelectual y arruine sus convicciones. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La pregunta que Phoebe se plantea es demoledora
para su propio mundo de valores. Cómo la ciudad de Nueva York ha podido
producir un monstruo semejante, la “Bestia electa”, como lo llama la narradora,
permitiéndole acumular poder, influencia y prestigio desde la torre homónima (la
“torre de Sauron”, otra metáfora elocuente del mal extraída de la cultura de
masas contemporánea) hasta convertirse en el hombre más poderoso del país. A
renglón seguido, Phoebe se queda sin trabajo y se refugia en casa de Roslyn, una
colega mayor, con cuya hija, Arabella, constituye una amistad intergeneracional
que es otro aliciente novelesco. Y aquí es donde arranca de verdad la trama.
Cuando Arabella desaparece en las entrañas del desierto californiano y Phoebe
emprende un largo viaje al fin de la noche americana que será, al mismo tiempo,
un duelo por la derrota electoral y el gobierno maligno y un descubrimiento del
misterioso encanto de la vida salvaje. Y aquí Lethem se enfrenta a sí mismo en
el espejo de la literatura. Nacido en Brooklyn y trasplantado al sur de
California por razones profesionales, qué puede hacer un novelista de
sensibilidad neoyorquina enfrentado al fracaso político más duro de su vida más
que afrontar con cierta ironía las complejidades folclóricas y las peculiaridades regionales del
mundo americano. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En esta tomografía narrativa del alma torturada de
la América de Trump, como la llama un agudo reseñista, Lethem designa como guía
de Phoebe a un detective singular, Charles Heist, vestido de cuero rojo,
protector de animales y niñas desaparecidas y antagonista, </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px; text-indent: 47.2px;">desde su carismático nacimiento, </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;">de los clanes
salvajes que habitan fuera de las lindes de las urbes civilizadas. Como una mezcla de “Mad Max” y “Las colinas tienen
ojos”, Lethem hace que Phoebe y Heist se sumerjan juntos en esos submundos marginales
y contraculturales en busca de Arabella y establezcan un lazo entre ellos que
traspasa los límites del sexo y el amor, siendo para ella también una historia
de fascinación por el otro cultural y de deseo por el hombre en su expresión más
viril y heroica.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-indent: 35.4pt;">Como fabulador total, Lethem
se sitúa aquí en una intersección estética de sus venerados John Ford y John
Carpenter.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Al final, Phoebe comprende que la vida salvaje
posee una grandeza intrínseca que Nueva York, con toda su cultura, su arte y su
sofisticación, nunca tendrá. Y además produce, en ese absoluto estado de
libertad, romántico si se quiere, una humanidad que no se dejaría liderar por
un engendro posmoderno como Trump.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-8213414916316738072023-09-29T14:40:00.000+02:002023-09-29T14:40:37.512+02:00EL MÉTODO HOUELLEBECQ<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4nBhVTNFq_mej5bTh7eXogHGQoSp53D0uHiAjuRAPYobsG-kO805AOdvAal5_fbvyVhMJ7NM0sH24IZfOgfZ0pDkcLICWr9jkd0ujRJ6Kk6b401jOdZBu7kP3Xdm2nTKGVG69Lwh9xFdC3o0_IHo_JsI7XT5C_BPp2GeG_t1FxdvZqzJpDxFgVxKS2wE/s992/7BVVOHKH7JC5FK6XGABK45SIOY.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="558" data-original-width="992" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4nBhVTNFq_mej5bTh7eXogHGQoSp53D0uHiAjuRAPYobsG-kO805AOdvAal5_fbvyVhMJ7NM0sH24IZfOgfZ0pDkcLICWr9jkd0ujRJ6Kk6b401jOdZBu7kP3Xdm2nTKGVG69Lwh9xFdC3o0_IHo_JsI7XT5C_BPp2GeG_t1FxdvZqzJpDxFgVxKS2wE/w400-h225/7BVVOHKH7JC5FK6XGABK45SIOY.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Michel Houellebecq, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Más
intervenciones</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Anagrama, trad.: Encarna Castejón 2023, pág. 390]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: left; text-indent: 35.4pt;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La aparición en español de <i><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Unos meses de mi vida</span></i><span style="mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"> reabre el debate
sobre la figura de Michel</span> Houellebecq. Para completar el conocimiento de
este novelista singular, nada mejor que revisar los principales argumentos que
sostiene en este otro libro anterior, una excelente serie de artículos y
entrevistas, reeditado ahora con nuevos textos, donde enuncia un ideario
sistemático que supera las lindes del género y se adentra sin complejos en la
reflexión más acerada sobre el mundo terminal en que vivimos. Desgranaré a continuación
algunas de las ideas que articulan el programa intelectual e ideológico de
Houellebecq, sin olvidar que en todo verdadero novelista, como sostenía Kundera, las teorías son solo
un punto de partida, un detonante creativo que el discurso de la novela no hará
sino contradecir, relativizar o amplificar. Vayamos, pues, con los fundamentos
del método Houellebecq.<b><i><o:p></o:p></i></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En primer lugar, la importancia del arte en su
diálogo con los procesos del mundo contemporáneo. Que un novelista de esta
categoría reconozca no solo su gusto por visitar exposiciones, o sus relaciones
más o menos temperamentales con artistas de su tiempo, sino la profunda huella
dejada por el arte y la sintonía o afinidad de sus experiencias estéticas es
algo que debería obligarnos a la reflexión inmediata sobre los límites espurios
que se imponen hoy, por razones comerciales, a la literatura. Con esta actitud,
además, marca una diferencia con muchos colegas cuyo mundo de referencias se
limita al dominio literario o, a lo sumo, al audiovisual. Dice Houellebecq: “el
arte contemporáneo me deprime; pero me doy cuenta de que representa, con mucho,
el mejor comentario reciente sobre el estado de cosas”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En segundo lugar, la importancia de la teoría, la
atención preferente a los discursos extraliterarios. En especial la
ciencia y la tecnología y su proyección en la vida cotidiana y en la mentalidad
de los habitantes del siglo XXI, como se evidencia en dos de sus grandes
novelas, <i>Las partículas elementales</i> y <i>La posibilidad
de una isla</i>. Dice Houellebecq, respondiendo a los detractores de la
injerencia de la teoría en la narrativa: “[n]o hay que vacilar en ser teórico,
hay que atacar en todos los frentes. La sobredosis de teoría produce un extraño
dinamismo”. Y una extraña excitación, podría añadirse, que opera en la mente
del lector con efecto estupefaciente. En este sentido, Houellebecq adopta una
posición híbrida, de contaminación del lenguaje de la ciencia y los motivos
derivados de esta y, al mismo tiempo, de absoluta inmersión de estos materiales
impuros, por así decir, en un contexto de ficción apenas condescendiente con
los límites señalados por la razón o la lógica convencionales.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En tercer lugar, su comprensión activa de la
literatura, sosteniendo una concepción de sus posibilidades creativas nada
ensimismada sino muy atenta a los desafíos culturales, vitales e intelectuales
de su época. Dice Houellebecq: “[l]a idea de una historia literaria separada de
la historia humana general me parece muy poco operativa”. De hecho, uno de los
rasgos más acusados que hacen de Houellebecq desde sus comienzos un novelista diferente,
a quien sería deshonesto juzgar solo por el sesgo reaccionario de algunos de
sus juicios, es su alejamiento de la fetichización del lenguaje. Como poeta,
Houellebecq sabe que la mitificación o sacralización de este es uno de los
males a combatir para arribar a lo que denomina la “escritura” novelística por
oposición a las ideas restringidas de “estilo” o “trama”, aún dominantes en el
académico medio literario.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En cuarto lugar, una genuina visión pesimista,
asumiendo en su discurso todo lo negativo del mundo. Nada puede agradecer más
un lector exigente que encontrarse con un novelista iconoclasta e intempestivo
como este que sabe <span style="mso-bidi-font-style: italic;">juzgar</span> su
tiempo con ironía subversiva, sentido autocrítico, agudeza empírica y
contundencia cáustica, y no con el lote de banalidades, lugares comunes y cursilería
moral e intelectual tan frecuente entre los figurones mediáticos de la cultura,
la sociedad y la política. Houellebecq se opone a los programas de erradicación
del mal que rigen las decisiones políticas del poder en la actualidad: “[e]s un
proyecto que se sostiene. Una humanidad indiferenciada, plana. Solo que
intentan crearla mediante la castración, mediante la obligación, y así no puede
funcionar”. Y justifica, como denunciaba su última novela (<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2022/08/houellebecq-postumo.html">Aniquilación</a></i>),
la objeción de conciencia a las múltiples prohibiciones y actitudes puritanas
vigentes en nuestras sociedades: “[n]o sé lo que puede ser la humanidad, pero
en el momento presente han impuesto normas excesivas sin aportar a cambio
satisfacciones reales”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En suma, como muestra este elocuente compendio,
Houellebecq es un novelista muy bien formado e informado, un novelista que ha
hecho de la sobredosis de información y la inteligencia del mundo contemporáneo
sus principales fuentes de inspiración creativa.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: left;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-19649987797266917742023-09-15T14:56:00.000+02:002023-09-15T14:56:29.564+02:00ECCE HOMO<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8yp_5ez78sBaRFyf76NqujtdjQrM0rAxUlqw8ClIfyjA-X-NFt1T6Rq_if-rN6A4GHokPik50reO_T3xHBm8ltTri__Gen0zUeGnhVVP4PMMVdlUZU87iO53QYJTuwhLPbjjqu7M-HfvUCUF-81J4noE3FwGEQFj1Ps55DknuxV2AcSj2n43qjSbyvN4/s1588/houellebecq%20porno%202.webp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="893" data-original-width="1588" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8yp_5ez78sBaRFyf76NqujtdjQrM0rAxUlqw8ClIfyjA-X-NFt1T6Rq_if-rN6A4GHokPik50reO_T3xHBm8ltTri__Gen0zUeGnhVVP4PMMVdlUZU87iO53QYJTuwhLPbjjqu7M-HfvUCUF-81J4noE3FwGEQFj1Ps55DknuxV2AcSj2n43qjSbyvN4/w400-h225/houellebecq%20porno%202.webp" width="400" /></a></div><br /><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: large;">[Michel Houellebecq, <i>Unos meses de mi vida</i>, Anagrama, trad.:
Jaime Zulaika, 2023, págs. 117]</span></span><span style="font-family: Georgia, serif; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: large;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>He aquí al hombre houellebecquiano, he
aquí a Houellebecq. He aquí la sórdida existencia del hombre del espectáculo,
amenazado por todas partes con convertirse en un puro pelele al servicio de la
banalidad capitalista. En este libro está todo lo que cualquier lector querría
saber sobre la verdadera personalidad del escritor europeo más representativo,
el escritor que es un síntoma de los males occidentales más acusados. El hecho
de que ahora Houellebecq se haya puesto en escena a sí mismo, enfrentado a dos
de los fantasmas (el islam y el porno) que asedian a la conciencia cultural contemporánea,
no deja de ser un aliciente mayor para leer el libro como un autoanálisis honesto
y un retrato al desnudo de sus gustos, tendencias, debilidades y manías. El
hombre Houellebecq, después de este inteligente libro, se transfigura en
personaje del Houellebecq novelista.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: large;">El primer asunto que lo mueve a escribir es la
polémica desatada con ciertas autoridades islámicas francesas tras sus
declaraciones en una conversación, infame y famosa a la vez, que mantuvo con
Michel Onfray en la revista “Front Populaire”. En dicha conversación,
Houellebecq deslizaba dos ideas peligrosas: una, que la población musulmana era
intrínsecamente delictiva y violenta, y dos, que los franceses de ciertos
barrios multirraciales un día se hartarían de la situación y tomarían las armas
contra los habitantes que les imponían la ley islámica. La rectificación de
Houellebecq resulta ingenua, en el fondo, pero es también lo bastante razonable
como para disipar la tentación de adscribirlo a la ultraderecha o de tildarlo
de racista y xenófobo. La polémica más amarga para Houellebecq es que Onfray,
al parecer, no quiso publicar sus aclaraciones para no perder los beneficios
que la revista estaba recibiendo con el escándalo. En cualquier caso, el
horizonte de una “guerra civil” posible en la sociedad francesa, entre la
población autóctona y la de origen inmigrante, no es una hipótesis que
Houellebecq descarte del todo, simplemente la posterga en el tiempo para
hacerla menos acuciante.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: large;">El segundo asunto es el de la famosa “peli porno
de Houellebecq”, como se la conoce en las redes sociales desde comienzos de
año. Este problema afecta menos al contexto social, a pesar de sus
vinculaciones con internet y la exposición de la vida privada en dichas redes,
que a la ingenuidad mayúscula, o el cinismo solapado, nunca se sabe, de un
escritor como Houellebecq, que se deja atrapar por vanidad en la trampa tendida
por un artista neerlandés de escasa reputación y una banda de chicas descerebradas
a sus órdenes, como en el clan de los Manson, dispuestas a copular con la
celebridad literaria para aumentar sus turbios negocios en webs porno de internet.
<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: large;"> Si en la matización sobre la presunta islamofobia
de sus opiniones los argumentos parecían sinceros, en el análisis de su
implicación en la filmación de sus dos encuentros sexuales con esta pandilla
animalizada, uno en París y otro en Ámsterdam, las reflexiones abordan
cuestiones íntimas de la personalidad de Houellebecq que nunca se habían
mostrado con tanta crudeza. Su afición al porno amateur, su deseo de
inmortalizar el amor hacia su mujer con la grabación de sus actos eróticos, a
ser posible con la intervención de una segunda mujer que complete el cuadro de
placeres y delicias, etc. El juicio posterior, como estrategia publicitaria
para ambas partes, no es sino otro nivel del mundo del espectáculo en que el
hombre Houellebecq vive instalado para satisfacción del novelista de idéntico
nombre. Pase lo que pase al final, dirá el lector que ha entendido el juego, la
literatura gana siempre.</span><span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-85704841252542895012023-07-13T23:32:00.000+02:002023-07-13T23:32:49.206+02:00EL ARTE DE NOVELAR<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUGVKxRj6WTpR3oRnRlhadR6T6sIIBYDgJnWgzwm_gFa1JdJ6b6EnyL-jJyDlkfPcjOK_wfhXP11fWIiGBujD81CFkSfZhq9LvQqesJt4PFM8KA-_vzen9_rW36IDYoz8aKJuQZHN0I1f4nPC7dlvhd6LxbAMwlQFKCv53cf6AH1M4bOPEdCx-WFc-UIQ/s1011/kundera%20mesa.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="685" data-original-width="1011" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUGVKxRj6WTpR3oRnRlhadR6T6sIIBYDgJnWgzwm_gFa1JdJ6b6EnyL-jJyDlkfPcjOK_wfhXP11fWIiGBujD81CFkSfZhq9LvQqesJt4PFM8KA-_vzen9_rW36IDYoz8aKJuQZHN0I1f4nPC7dlvhd6LxbAMwlQFKCv53cf6AH1M4bOPEdCx-WFc-UIQ/w400-h271/kundera%20mesa.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[<i>Escrito en mayo de 2005 para celebrar la
aparición del ensayo </i><b>El telón</b><i> de Milan Kundera, este texto puede servir hoy,
cuando el telón de la muerte ha caído sobre la vida del maestro checo, de presentación
de su pensamiento sobre el arte de la novela y la novela como género de
géneros.</i>]<i><o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;">A
los que no creemos en otras entelequias distintas de las que pueblan las
páginas de las novelas, bien poco puede importarnos qué líder vaticano ha
muerto y qué otro le ha sucedido al frente de la corporación ecuménica.
Felizmente, nuestro pontífice más aguerrido sigue vivo y dando guerra. Se llama
Milan Kundera y este libro (<i>El telón. Ensayo en siete partes</i>, trad.:
Beatriz de Moura, Tusquets, 2005), tras <i>El arte de la novela</i> (Tusquets,
1987) y <i>Los testamentos traicionados</i> (Tusquets, 1994), es su
tercera encíclica doctrinal: un contundente alegato contra las perversiones
intelectuales y estéticas de nuestro descerebrado tiempo. Pese a las apariencias,
este pontífice lúcido y exigente no promete a sus “fieles” otro cielo que el de
la inteligencia del mundo y la vida terrestre y otro infierno que el de la
estupidez, la rutina y la vulgaridad, aunque para afirmar esta verdad radical
no necesite ningún tribunal eclesiástico ni congregación inquisitorial alguna.
La prosa suprema de la novela, remacha Kundera, invita a distanciarse de la
prosopopeya religiosa, moral o política que tergiversa, con su dogmático
discurso, la complejidad y el sentido tragicómico de la existencia humana: “¿No
es precisamente la insignificancia uno de nuestros grandes problemas?”, se pregunta el novelista en estas páginas consagradas a la reflexión.</span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;">En
efecto, la novela es el “evangelio” agnóstico por excelencia y la novela del
siglo XX, en particular, su forma consumada y definitiva, con Joyce, Kafka,
Broch, Proust, Musil o Gombrowicz como apóstoles de su poder de subversión y
ridiculización de las ideas preconcebidas y los valores caducos y su arte
de <i>no velar</i> el desgarrado telón de la realidad. Con el dominio
del mercado, no obstante, el mal gusto generalizado ha pervertido esa función
saludable del género e inventado anodinas formas de evasión y distracción que
pretenden aturdir y consolar a sus consumidores insatisfechos o desorientados.</span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;">Ahora
bien, la paradoja que Kundera formula como tesis central de su libro radica en
su vinculación del valor estético de la novela con la conciencia histórica del
género. Irónicamente, el arte de la novela postula su intemporalidad artística
arraigándose fuertemente en la temporalidad de su función narrativa. Sólo así
es pensable que Joyce sea contemporáneo de Cervantes y, al mismo tiempo, cada
uno de ellos enuncie en su obra la “insignificancia” existencial de sus épocas
respectivas, el fracaso ontológico de la condición humana. La segunda paradoja
de Kundera, la más escandalosa para muchos, es geopolítica y consiste en
extraer a cada novelista valioso de la tradición nacional en la que se le
encierra, como en una jaula erudita, a fin de esterilizarlo de cara a la
posteridad. Únicamente en el “gran contexto” de la literatura mundial, en el “territorio
supranacional del arte”, razona Kundera, es posible calibrar con exactitud el
valor estético y el alcance cognitivo de una obra novelística.</span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;">[Es
lástima, en este sentido, que Kundera se empeñe en ignorar de nuevo las
prodigiosas creaciones de la novela norteamericana (a excepción de Philip Roth)
de los últimos treinta o cuarenta años, tan afines a sus postulados, tan
embebidas de Cervantes, Rabelais y sus incontables discípulos europeos y
latinoamericanos.]</span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;">La
ironía devastadora, el humor corrosivo, la prosa atenta al devenir de lo real,
la invención de formas innovadoras, una mirada penetrante y profana sobre la
vida humana, la alta inteligencia de las situaciones y los sentimientos, una
aguda sensibilidad sexual, la impertinencia moral y la incorrección hacia los
valores sacralizados, son el cúmulo de cualidades que cualquier lector ha
aprendido a apreciar en las novelas de Kundera y que distinguen, en suma, a la
novela genuina del producto editorial más o menos adulterado. El arte de la
novela, como expone Kundera admirablemente, “es la esfera privilegiada del
análisis, de la lucidez, de la ironía”.</span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;">En
este sentido, sigue siendo incomprensible (y una prueba de la degradación
cultural vigente) que pueda haber todavía quienes, creyéndose inteligentes,
desdeñen el género novelístico. Quizá se piense que esos tres atributos
destacados (el análisis, la ironía, la lucidez, además del humor) son los
enemigos principales del “alma” contemporánea, según el necio credo sostenido
por los grandes enemigos actuales del “espíritu” de la novela (la corrección
política, la regresión religiosa, la candidez biempensante, el tedio generalizado
y el consumo ciego).</span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="color: black; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES;">Por
fortuna, Kundera no está solo en esta guerra cultural contra el desprestigio
estético de la novela, lo acompañan numerosos novelistas que siguen dando
testimonio elocuente de las inagotables posibilidades de un género cada vez más
amenazado por la inercia editorial del mercado, la pereza estética e
intelectual de los lectores y la crítica especializada y, sobre todo, el
amordazamiento de los discursos y la conversión de la libertad de expresión en
un valor formal por entero carente de sustancia.</span><span style="font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-9062989712940307642023-07-07T14:17:00.000+02:002023-07-07T14:17:19.797+02:00CARTOGRAFÍA TRANS<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW46BXJimWAC_DLNO_WxA6F9iYZqHGlH8sMHn7tH5YgNdeDdLWtxPVmb_x7ACmbAqcW1rXl3eyovuzcWLhLL2SuHGBynsKLBdBmP0C6SEpmn9D_s9UNHCKt78-FT_GuRVQWk5FTfLmYtGqYWkqg62JbysX-b2-ojemCTy184Iw9lNoPn90mgMxgzkcr8s/s629/Pierre-Molinier-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="629" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW46BXJimWAC_DLNO_WxA6F9iYZqHGlH8sMHn7tH5YgNdeDdLWtxPVmb_x7ACmbAqcW1rXl3eyovuzcWLhLL2SuHGBynsKLBdBmP0C6SEpmn9D_s9UNHCKt78-FT_GuRVQWk5FTfLmYtGqYWkqg62JbysX-b2-ojemCTy184Iw9lNoPn90mgMxgzkcr8s/w318-h400/Pierre-Molinier-.jpg" width="318" /></a><br /></p><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Paul B. Preciado, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Dysphoria mundi</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Anagrama, 2022, págs. 556]</span></div><p></p><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">El ánima, feminidad del
mundo que el hombre porta en él, es el misterio, y el ánimo, masculinidad del
mundo en la mujer, es el enigma.</span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">-Jean Carteret-</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">En todo hombre duerme una mujer, sentencia el Tao,
y en toda mujer un hombre. En el cuerpo de algunos hombres y en el cuerpo de
algunas mujeres, sin embargo, habitan una mujer y un hombre deseando nacer. En
las discusiones sobre la transexualidad se olvida a menudo la existencia del
andrógino en cuanto figura que cuestiona el binarismo y afirma la plenitud del
ser a través de la unión sexual. Preciado pertenece desde siempre a esta
naturaleza híbrida, como subraya en el prólogo, manual de instrucciones de un
libro que lo necesita dada la multiplicidad de géneros que configuran su
discurso (diario de encierro, relato de supervivencia, teoría política, deconstrucción
filosófica, genealogía histórica, activismo <i>queer</i>, panfleto militante). “Dysphoria
mundi” posee la complejidad de una novela paradigmática de nuestro tiempo: una
novela fragmentaria en la que la información y la narración, el análisis, la
opinión y el eslogan, la anécdota vital y la noticia transnacional, entrecruzan
sus peculiares modos de dicción.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Imaginemos entonces, para empezar a adentrarnos en
esta ambiciosa narrativa, el personaje carismático de un hombre trans, una
criatura mutante y visionaria como la que ilustra la portada, cuyo nombre
coincide con el autor y cuyo estado físico medicalizado se nos anuncia al
principio, que experimenta con su cuerpo y su mente, en pleno confinamiento de
la covid, las derivas del mundo en un período crítico de mutaciones radicales y
resistencia ideológica a tales transformaciones. El resultado no es un
escenario indigno de Cronenberg, desde luego, pero se acerca más a la estética
de una novela transgénero, es decir, inclasificable y fluida, paradójica, en
suma. Un mapa cognitivo del presente tan localizado en la piel hipersensible de
un individuo infectado por el virus como globalizado en las corrientes antagónicas
que se disputan hoy la geopolítica del planeta.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0qoiRaQ6RxeozydzsokX3a8-kLytV2vdX_fXtL89Z0cAsQnOEfz9JMIvoLP1DrmLnFcEOlnQ8zA7PIa_ZN5FyIdC4SWZfInyMhpNUS1270Lj-mMaOCC-Ux08-6g9ggHJfQlZ6cgUx_mbdBn0Fn0nUAMUbe6DrInEdH67-3qbH2nb0dqABNtp6zKPyguM/s1024/Pierre_Molinier_PM040_72.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="737" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0qoiRaQ6RxeozydzsokX3a8-kLytV2vdX_fXtL89Z0cAsQnOEfz9JMIvoLP1DrmLnFcEOlnQ8zA7PIa_ZN5FyIdC4SWZfInyMhpNUS1270Lj-mMaOCC-Ux08-6g9ggHJfQlZ6cgUx_mbdBn0Fn0nUAMUbe6DrInEdH67-3qbH2nb0dqABNtp6zKPyguM/w288-h400/Pierre_Molinier_PM040_72.jpg" width="288" /></a></div><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Lo que está en juego en esta época convulsa es un
desplazamiento o un giro epistémico, como lo denomina Preciado con terminología
tomada de Foucault, una situación histórica y cultural, social y política en la
que todo está desajustado o desarticulado (“out of joint”, leitmotiv hamletiano
del libro). Lo mismo da el tiempo que el espacio y la geografía, el yo, la
naturaleza, la historia, la tecnología, el cuerpo, la vida, el sexo, la nación,
la identidad, el hogar, los sentidos, la familia, el amor, la verdad, la
ciudad, la economía, el trabajo, la animalidad, el dolor, la naturaleza, la
reproducción, la infancia, la vejez, el lenguaje, el arte, la cultura, el
capitalismo, el consumo, la muerte y el nacimiento, la ciudadanía, las leyes,
la democracia y la libertad. Estas categorías señaladas, en torno a las que se
focaliza la parte central y más extensa del libro, de título homónimo, se
muestran desquiciadas en la actualidad, desmontadas o desguazadas y en vías de
reconfiguración y redefinición drásticas. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La única pega que se le podría poner al valioso libro
de Preciado se refiere a su dimensión panfletaria. En esta, confundiendo lo
singular y lo universal, domina la metonimia como figura frente a la metáfora
y, en especial, la sinécdoque, el tropo que toma siempre la fracción por el
todo y olvida que este, por despedazado que parezca, es la roca contra la que
se estrellan los deseos de cambio y las transformaciones reales. No es solo un
error retórico, como podría pensarse, sino estratégico, y de su corrección intelectual
y de la superación de la disforia del diagnóstico mediante un chute de euforia dependen
quizá las promesas utópicas de un mundo futuro que se presenta, como Preciado
reconoce, bajo los peores augurios. <o:p></o:p></span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-12159240061457804202023-06-30T14:24:00.000+02:002023-06-30T14:24:09.909+02:00UN MUNDO PERVERSO<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsevSurAl0qw5u5I2bNHz40qnjJVa0sZdfYrbqvyV3GYNqSaIad7LUp--mUr1aIKSDVl6pHQqJIEIa1xqP0pBRfXEWJNZ5UeSXpHjERyzfKYPaBNTliKFg3nrWgR0douzlDKI--QHX61NQr9kGLfZmtaaGi8L_a3-bnp3plK-f1utthHsmDOIoYQi8JLI/s1000/Sade-_una_mirada_des_de_l_art_1_1000x560_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="560" data-original-width="1000" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsevSurAl0qw5u5I2bNHz40qnjJVa0sZdfYrbqvyV3GYNqSaIad7LUp--mUr1aIKSDVl6pHQqJIEIa1xqP0pBRfXEWJNZ5UeSXpHjERyzfKYPaBNTliKFg3nrWgR0douzlDKI--QHX61NQr9kGLfZmtaaGi8L_a3-bnp3plK-f1utthHsmDOIoYQi8JLI/w400-h224/Sade-_una_mirada_des_de_l_art_1_1000x560_2.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">[Publicado en medios de Vocento el martes 27 de
junio]</span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>No
hay que darle más vueltas. Vivimos en un mundo perverso. Un mundo que nos
ofrece las imágenes de todo lo que podríamos poseer si tuviéramos dinero abundante
para comprarlo. Un mundo donde la minoría que tiene esa riqueza no se conforma
con las imágenes, como la mayoría, sino que goza plenamente del lujo y la lujuria
de su estatus. Y lo hace con ostentación, sin privarse de nada. La indecencia
de esa exhibición es pornográfica. Y, sin embargo, estamos acostumbrados a
vivir contemplando en éxtasis el espectáculo suntuoso de los coches y los
yates, las joyas y las mansiones, las orgías mundanas y los aviones privados,
el patrimonio, en suma, de lo que convierte una vida en excitante y apetecible,
sin preguntarnos por nuestro papel en la representación. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">No deberíamos
hacer caso a los moralistas que dicen que esto no es lo esencial del mundo
democrático. Tampoco sumirnos en la indiferencia política, que tanto interesa a
quienes no quieren que tomemos conciencia del hecho en vísperas de unas
elecciones trascendentales para sus protagonistas. La derecha, porque sería el
reconocimiento del programa real que nos propone y de sus lazos con las élites
a las que sirve. La aceptación de un mundo inicuo de corrupción y privilegios.
Y la izquierda, porque supondría la admisión de su fracaso histórico y su
impotencia para acabar con los desmanes del capitalismo. No sé cuál es más
despreciable. Si la que bendice el orden global, como el mejor de los mundos
posibles, o la que, cómplice a su manera del estado de cosas, explota la
ingenuidad, las esperanzas y las ilusiones de la gente, fingiendo que algo
puede cambiar sin que nada cambie de verdad. No sé qué es más cínico. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Yo también
cambio de posición, y de canal, con frecuencia, y tengo opiniones para todos
los gustos. Es lo propio de un mundo sadiano de títeres y marionetas, gobernado
por libertinos que actúan como puritanos, y viceversa. Una sociedad perversa
que produce monstruos como Sade y luego los encarcela de por vida por tomarse al
pie de la letra el catálogo de deseos, pulsiones y placeres que nos vende la
publicidad del sistema. Qué grande Sade, el espíritu más libre que ha existido,
como dijo Apollinaire. Y qué buena la exposición que le dedica el Centro de
Cultura Contemporánea de Barcelona. Se sale de la visita, como de la lectura de
Sade, iluminado. La realidad se vuelve transparente, sin espejismos ni
trampantojos, y la verdad resplandece. Sade, perverso y encarcelado, es nuestro
único contemporáneo.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: left;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-30628940417811622532023-06-23T14:56:00.001+02:002023-06-23T14:57:29.481+02:00LEYENDO A SADE<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeViH3kRjBIVNIgH7Ncll6HXjriA4BSZ5o78BlzW9VYxV52MKj6vN_GoVjzhyUbbBWZ7mRQ4u0qcd0ffnYrYdNkSVLd2dmRRvOBPPTClOb-JxTHPlpL5usUvrywwGIGbopp05wjYuB9SBr8mupdSyd99-iouGJDp0cb1Y2yhRCs5RXo7MQhreK6wPPGyg/s1048/Portrait-imaginaire-de-D.-A.-F.-de-Sade-Man-Ray-1938.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1048" data-original-width="772" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeViH3kRjBIVNIgH7Ncll6HXjriA4BSZ5o78BlzW9VYxV52MKj6vN_GoVjzhyUbbBWZ7mRQ4u0qcd0ffnYrYdNkSVLd2dmRRvOBPPTClOb-JxTHPlpL5usUvrywwGIGbopp05wjYuB9SBr8mupdSyd99-iouGJDp0cb1Y2yhRCs5RXo7MQhreK6wPPGyg/w295-h400/Portrait-imaginaire-de-D.-A.-F.-de-Sade-Man-Ray-1938.jpg" width="295" /></a></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">La
transgresión, el libertinaje, el erotismo, la utopía, el sexo, la libertad, el mal…</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></b></p><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Este
es el enlace al vídeo de la conversación en torno a <a href="La transgresión, el libertinaje, la utopía, la libertad, el mal… Este es el vídeo de la conversación en torno a SADE en el Centro de Cultura Contemporánea de Barcelona: https://www.cccb.org/ca/multimedia/videos/transgressio/242426">SADE</a> en el Centro de Cultura Contemporánea
de Barcelona:</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><a href="https://www.cccb.org/ca/multimedia/videos/transgressio/242426">https://www.cccb.org/ca/multimedia/videos/transgressio/242426</a><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br /></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-6273134427192065152023-06-14T16:38:00.000+02:002023-06-14T16:38:12.075+02:00EL VERBO Y LA CARNE: LA IMPORTANCIA DEL EROS EN LA LITERATURA <p></p><div style="text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Bqukt9dWxR8" width="320" youtube-src-id="Bqukt9dWxR8"></iframe></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Arial;"><span> </span>Entrevistamos por segunda vez a <b>Juan
Francisco Ferré</b>. Para hablar del verbo y de la carne en la literatura de
Oriente y de Occidente. Es decir, de la importancia del Eros en la literatura.
La mímesis ha dejado de ser una aproximación válida de la realidad. El mundo se
ha convertido en Espectáculo, en Simulacro, y nuestras ficciones no parecen
estar preparadas para dar respuesta a ese cambio. Salvo en el caso de algunos
nombres privilegiados. Es el caso de Juan Francisco Ferré y de su novela más
reciente, Revolución, una aproximación al siglo XXI como no se ha escrito otra
en nuestra lengua. Conversamos con el autor sobre su visión de la literatura y
del mundo, sobre su concepción de la ficción novelesca y sobre la relación que
ésta debe establecer con la realidad. Heredero tanto de DeLillo, Pynchon y
Barth como de Ríos, Cabrera Infante y Goytisolo, Juan Francisco Ferré es uno de
nuestros grandes escritores vivos. Ilustrado, provocador y barroco, es un
placer también poder conversar con él.<o:p></o:p></span></i></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-88803493899534362432023-06-01T16:28:00.001+02:002023-06-01T16:56:18.929+02:00LA ESCRITURA ASESINA <p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpOmBGseHdSmjaOFTKK3ur6vLAM8L9aIsRoIsCn26_wLc-bpCzPxX_NKNIrG3XwHQShA-CrcLM75ObckRzej3jyOkW-MEyXH9qVTuGAhPFsbcgjoqC0dhB7To9iDBnbi8j9bKz5gNr-Moi3ljdTg7wc9bZ4WbCCC-FcDZnP6AJ9gM1wBPJ6eS3meID/s1960/ellis%20shards.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;"><img border="0" data-original-height="1225" data-original-width="1960" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpOmBGseHdSmjaOFTKK3ur6vLAM8L9aIsRoIsCn26_wLc-bpCzPxX_NKNIrG3XwHQShA-CrcLM75ObckRzej3jyOkW-MEyXH9qVTuGAhPFsbcgjoqC0dhB7To9iDBnbi8j9bKz5gNr-Moi3ljdTg7wc9bZ4WbCCC-FcDZnP6AJ9gM1wBPJ6eS3meID/w400-h250/ellis%20shards.jpeg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">[Bret Easton Ellis, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Los destrozos</i>, Random House, trad. Rubén
Martín Giráldez, 2023, págs. 675]</span><b><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"> </span></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><b><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><br /></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">(1)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Hay numerosos modos de abordar la
lectura de una novela como esta, en la que el autor vuelve a demostrar su
talento para comunicar una visión singular del mundo a través de sus
experiencias, sensaciones y fantasías. Una de las formas más accesibles es
partir de las categorías que Ellis proporcionó en “Blanco”, su libro anterior,
para explicar el momento de transición creativa en que se encontraba, entre el
desengaño respecto de sus ambiciones hollywoodienses y la dudosa pulsión de
escribir una nueva novela. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ellis es representante de ese período
crítico en que su país alcanzó el esplendor imperial y conoció la decadencia.
Su afición a los libros y las películas era una manera de afrontar una realidad
en la que los privilegios y la riqueza de su clase social no lo protegían de las
acechanzas del mal y la violencia. “Los destrozos” narra cómo la vocación
literaria de Ellis se gestó en un contexto donde el deseo de escribir ficción
iba unido al poder de ver lo que nadie más que él veía, hecho que lo condenaba
a ser juzgado como una personalidad maldita por sus banales compañeros, y a
fantasear sobre esa dimensión oscura del glamuroso mundo de su clase como medio
para expresar obsesiones y manías propias de una relación perversa con la
inquietante realidad cotidiana, percibida como una película de terror. En las
zonas nocturnas, en la periferia sombría de ese mundo luminoso, surgen asesinos
en serie (“The Trawler”/el “Arrastrero”) y cultos salvajes y crueles que
amenazan el orden burgués con actos criminales y sanguinarios. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>En “Los destrozos” Ellis cumple la
tarea de describir el submundo del colegio privado Buckley a comienzos del
último curso de secundaria, en otoño de 1981, año del primer mandato del
presidente Ronald Reagan, a través de una heterogénea pandilla de chicos y
chicas perteneciente a la élite angelina. La ambientación histórica tiene una
relevancia limitada en la novela, pero establece la conexión entre la ideología
de una casta privilegiada y el ideario del gobierno nacional, por más que la
economía libidinal de sus miembros, el sexo promiscuo de los adolescentes y la
homosexualidad oculta de jóvenes y adultos, cuestionen los valores
neoconservadores de aquella facción política.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>De principio a fin, Ellis reconoce que
la novela en curso se propone como un juego peligroso para el escritor, un
juego en el que cualquier participante, no solo Bret, el narrador
autobiográfico, podría salir dañado, como en efecto ocurre, con heridas
somáticas o anímicas que no cicatrizarán nunca. Bret es el novelista en ciernes
ligado por conveniencia a una niña rica, Deborah Schafer, atractiva hija de un
productor de cine famoso y gay oculto casado con una ex modelo alcohólica y
depresiva, y cuyos mejores amigos son la deseable pareja compuesta por Susan
Reynolds, la bella novia virtual del narrador, y Thom Wright, guapo y musculoso
líder del equipo de fútbol del colegio. En este reino ideal de la belleza, la
salud, la juventud y la prosperidad americanas aparece para cursar ese último
año crucial el personaje de Robert Mallory, un bello tenebroso importado de la
tradición romántica, un intruso tan siniestro como fascinante, chico terrible
con problemas mentales que acabará ejerciendo sobre todos ellos una influencia
dañina.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Con el ingenio novelesco que mostró en
“American Psycho” y revalidó en “Glamourama”, Ellis acierta a preservar la
estética del realismo recurriendo a los excesos narrativos del género y el
subgénero cinematográfico y televisivo. De ese modo, “Los destrozos” es una
novela fabulosa en la que no cabe deslindar la verdad biográfica de la pura
ficción.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: left;"> </span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">(2)</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">En las autobiografías más valientes del siglo XX,
como las de Michel Leiris, el gesto de enfrentarse a la verdad de la vida del
escritor se compara, de manera metafórica, con la tauromaquia. Las verdades
perturbadoras que el sujeto afronta mediante la escritura se asimilan con la
cornamenta del toro, emblema del peligro de desnudarse ante el lector. En esta
novela de Ellis, sin embargo, a quien se enfrenta el narrador al escribirla es
a su doble criminal, el asesino artista, ese psicópata fantasmático que merodea por la
periferia del submundo de privilegios donde viven los personajes, amenazando su
confort y estabilidad mental. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">El inquietante enigma de esta novela es que la
oscura identidad del asesino en serie y la personalidad del perseguidor
obsesivo de su figura que es el narrador, fascinado y horrorizado por igual
ante sus actos, terminan confundiéndose en el desenlace para desconcierto del
lector. Este, al final, ya no sabrá qué pensar, aterrado por los sucesos
escalofriantes que se describen y la ambigüedad moral con que se resuelve el
misterio visceral que los envuelve. En el fondo, se podría pensar que el
matador maníaco de la novela es el otro yo del narrador, el ejecutor metódico de
sus deseos perversos y pulsiones secretas contra los otros personajes, como si
su voluntad destructiva surgiera de las entrañas de un modo de vida y un mundo
de relaciones sociales que está pidiendo a gritos la intrusión de la crueldad y
la violencia extremas. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Como en “American Psycho”, los crímenes
monstruosos de la ficción son percibidos como una “cosa mental” del narrador y
no como una realidad narrativa, escenarios psíquicos del escritor culpable frente
a los otros y no episodios sangrientos de la trama. La escritura de “Los
destrozos” nos convence de que Ellis es ese escritor que se ha ganado el
derecho, con sus libros y su talento, a imponer su versión de la sociedad
angelina que lo engendró y vio crecer como hijo descarriado. Su versión y su subversión, si se me permite el juego, de la realidad de sus orígenes de
clase y de cultura. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">El gran peligro que entraña la novela para el
lector inocente consiste en esta trampa retórica de efectos corrosivos. Si se toma demasiado en serio
la trama criminal, truculenta y sanguinaria como ciertas teleseries policiales
de última generación (“CSI”, “Hannibal”, “Dexter”, “True Detective”, etc.), en
detrimento del realismo autobiográfico, perderá una parte significativa del
sentido del libro. Pero si, por el contrario, menosprecia la aportación de la
trama criminal, o la considera un artificio superfluo diseñado para seducir al
gusto mayoritario con el sensacionalismo gráfico y la brutalidad escabrosa de
los detalles, estará perdiéndose una de las dimensiones fundamentales del
artefacto novelesco, uno de sus atractivos más poderosos e insidiosos. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Esta novela de Ellis es un cóctel explosivo del
que no puede extraerse ningún componente específico, ni separarse sus
ingredientes como si fueran niveles o capas superpuestas, sin estropear el
sabor agridulce de la mezcla. Autorretrato íntimo del autor con fondo
ficcional, novela adolescente sobre la formación del escritor, relato de
sensibilidad <i style="mso-bidi-font-style: normal;">pulp</i> sobre las atrocidades
de un psicópata, pornografía bisexual, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">giallo</i>
o <i style="mso-bidi-font-style: normal;">slasher</i> con cuchilladas,
mutilaciones y ensañamientos cruentos, retrato generacional implacable, novela
nostálgica sobre el pasado de la grandiosa y terrible ciudad de Los Ángeles.
Una despedida y una celebración, en suma, de la juventud y el tiempo perdido,
con todos sus errores, desvaríos, excesos, perversiones y abusos imaginables. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Escrita con la distancia estética de un dandi
proustiano, “Los destrozos” narra con crudeza irónica, también, el final
trágico y la decadencia del Imperio americano. El fin del sueño colectivo que
fue siempre, para todos nosotros, los jóvenes de entonces, el mito sociocultural,
la imagen publicitaria del Imperio y la cultura impura de ese Imperio en
descomposición.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-75996710267761315812023-05-25T15:27:00.001+02:002023-05-26T00:44:49.757+02:00GLAMOUR PERVERSO<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qUM8-CMSHK178af4tDgClHKF-KTr2OWEizIcj730_pPGSuAc1PYA2NNx9G-WzsHWeqNYvuYht91gr8it9QUwj-MDiDq0fWGHg-AvmdrRpIElamSzZyUIwhExi7KMRLJLIXXgmdZAPnogm78VP3sOEWWbAcKfcUF0pz6tq29p420n0Nh3cpajZSWR/s2400/Ellis.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="2400" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qUM8-CMSHK178af4tDgClHKF-KTr2OWEizIcj730_pPGSuAc1PYA2NNx9G-WzsHWeqNYvuYht91gr8it9QUwj-MDiDq0fWGHg-AvmdrRpIElamSzZyUIwhExi7KMRLJLIXXgmdZAPnogm78VP3sOEWWbAcKfcUF0pz6tq29p420n0Nh3cpajZSWR/w400-h266/Ellis.webp" width="400" /></a></div><br /><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>[Bret Easton Ellis, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Glamourama</i>, Random House, trad.: Camila
Batlles Vinn, 2023, págs. 640]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> "</span>Los destrozos" (la nueva novela de <a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2010/10/una-temporada-en-el-infierno-siete.html">Bret
Easton Ellis</a> que acaba de aparecer en español y reseñaré aquí en breve) ha logrado redefinir
la perspectiva crítica sobre una obra que parecía cerrada por la decisión de su
autor de consagrar su talento a escribir guiones y producir películas,
desengañado de la escasa influencia e irrelevancia de la literatura en nuestro
tiempo, como proclama en <a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2020/04/perversa-performance.html">“Blanco”</a>
(2019), libro de no ficción donde disecciona de manera implacable las claves de
su biografía y su personalidad creativa sin escatimar comentarios negativos
hacia los vicios ideológicos de la cultura actual. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Es necesario incidir en este aspecto al volver la
vista atrás y recuperar las grandes novelas que marcaron los años noventa, esa
década final del siglo XX en la que el talento de <a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2010/10/las-reglas-del-juego-biblioteca-basica.html">Ellis</a>
se expresó en su máxima potencia artística con “American Psycho” (1991) y
“Glamourama” (1999). Ambas obras maestras, reeditadas ahora, cobran una
renovada significación al confrontarse con la octava novela de Ellis ("The Shards"/“Los
destrozos”), una narración deslumbrante en la que la autobiografía y la ficción
establecen un bucle imposible de deslindar, como ya sucediera en <a href="https://juanfranciscoferre.blogspot.com/2010/09/el-horror-segun-bret-easton-ellis.html">“Lunar
Park”</a> (2005). La grandeza de la literatura de Ellis, sin embargo, es
inversamente proporcional a la simpatía que pueda suscitar la idiosincrasia de
su autor. Así que la ambigüedad de su gesto, esa frialdad mundana o esa
negatividad aséptica con que los narradores de Ellis seducen y asquean al
lector arrastrándolo a su mundo de obsesiones y fascinaciones banales, belleza
y abyección, glamour y horror, paranoia y estupor, constituye uno de los
indudables encantos de sus novelas. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">El designio principal de su paradójico proyecto
literario consiste, de ese modo, en sostener una estética narrativa próxima al
realismo en un período histórico donde la vida y la cultura, como ilustra “Glamourama”,
se han vuelto enteramente mediáticas y espectaculares. Sería imposible escribir
sobre la celebridad y la fama y las apoteósicas imágenes que las difunden por
todos los medios con la artificiosa naturalidad y el desbordante realismo de
síntesis con que Ellis lo hace en sus novelas sin conocer íntimamente cómo se
urden a diario sus fiestas publicitarias y cuál es el código maestro con que
ese mundo suele regular el juego promocional de sus rutinas, negocios y
placeres. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Transcurridos más de veinte años desde su primera
edición, “Glamourama” sigue siendo una obra maestra de lectura obligatoria para
entender el régimen espectacular dominante en nuestras sociedades, tanto a
finales del siglo XX, cuando la televisión y las revistas eran los medios
difusores de la fama global, y también hoy, en la era del dominio de las redes
sociales e internet. Ellis alcanza la excelencia narrativa al tiempo que se
sumerge sin filtros morales en el mundo divinizado del glamour, la moda, el
estrellato y la celebridad. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;">Imaginemos el rodaje de una película donde modelos
publicitarios de ambos sexos organicen una orgía mundial de atentados
terroristas a fin de imponer la belleza como alternativa radical al mal gusto
generalizado de la clase media. Eso es, en un cierto nivel, “Glamourama”: una
perversa trama de ficción que vuelve análogos, en su escenificación fílmica en
la mente de Victor Ward, su aturdido protagonista, el desfile de modas y el
atentado terrorista, las últimas colecciones de temporada y la masacre
indiscriminada de ciudadanos, la alta costura y el alto coste en vidas humanas.
Esta novela magistral representaría el triunfo de la voluntad estética como
voluntad de poder y exterminio de quien se deja seducir por la promesa de
belleza inconsecuente y felicidad narcótica del sistema. Nunca Ellis se acercó
tanto a las categorías literarias de Don DeLillo.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFA2-pt5xwWmAQ6zILJN30UugZ6dMWoPcOk6ll8Ldwk2xK64iOQxfiljQQ53HTnj0wFgfF6VOVSYAdNVS9mkriXMO8QuH16ZncZ61iy2lqw4mOgg6WOOXCKN_dVqDdN4PqMAMYlS0Cs42yXEx-sQtakkjECS1_odZysZhcWwVU2Pl0aZe1dP61cNy5/s1470/Andy-Warhol-Liberty.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="827" data-original-width="1470" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFA2-pt5xwWmAQ6zILJN30UugZ6dMWoPcOk6ll8Ldwk2xK64iOQxfiljQQ53HTnj0wFgfF6VOVSYAdNVS9mkriXMO8QuH16ZncZ61iy2lqw4mOgg6WOOXCKN_dVqDdN4PqMAMYlS0Cs42yXEx-sQtakkjECS1_odZysZhcWwVU2Pl0aZe1dP61cNy5/w400-h225/Andy-Warhol-Liberty.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-1245162471385295372023-05-19T15:21:00.004+02:002023-05-19T15:21:45.961+02:00FUEGO ELECTORAL<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYfgEEdxvKahYBs9ynySAxjRc5K-lmA_Ztspi6lerlnDH1ojxEGneFnCY-Ucf7flubZ6s9MahzEYUPG6MNP_wBLhayJQxfEwo9B3FR-i3OkP4iA2eQXRvhC1gOy9yhos28isChJD4_OFNOfo2IoBCRkByYB_5OxrQzvVxkzeCBw0uGSTrWnEIPlvYi/s716/fahrenheit451.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="555" data-original-width="716" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYfgEEdxvKahYBs9ynySAxjRc5K-lmA_Ztspi6lerlnDH1ojxEGneFnCY-Ucf7flubZ6s9MahzEYUPG6MNP_wBLhayJQxfEwo9B3FR-i3OkP4iA2eQXRvhC1gOy9yhos28isChJD4_OFNOfo2IoBCRkByYB_5OxrQzvVxkzeCBw0uGSTrWnEIPlvYi/w400-h310/fahrenheit451.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> <i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">[Publicado en medios de Vocento el martes 16 de
mayo]</span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"> Estalla
la campaña electoral y se disparan las apuestas sobre ganadores y perdedores.
Lo que está en disputa es la quemazón de los líderes políticos que tocan poder,
o de los que anhelan tocarlo pronto, y el poder inflamable de los recién
llegados. Sabemos a qué temperatura se queman los libros, pero no a cuál se
quema un político. Unos hierven a fuego lento y otros se encienden como una
cerilla. Mientras permanecen en activo, la combustión del cargo imprime sobre
su imagen marcas indelebles. La democracia es un auto de fe donde arden
candidatos y programas.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Los
líderes quemados sobreviven en un mundo que ya no quema libros. La mayoría de
la gente los trata con indiferencia o desprecio. El culto a los libros dejó
hace tiempo de ser universal, aunque la prohibición, la censura y la quema de
libros fueron legales durante siglos. Cuando Ray Bradbury publicó “Fahrenheit 451”
en 1953 entendía que el odio a los libros significaba un homenaje negativo a su
poder liberador. Para instaurar un régimen totalitario de mentes homogéneas,
fundado en el conformismo y la sumisión, era preciso erradicar el mensaje
subversivo que los libros transmitían sobre la libertad de pensamiento y
expresión como valor supremo de la cultura humana. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La
maravillosa novela de Bradbury cuenta la historia de un hombre que trabaja como
bombero quemando libros en una dictadura futura hasta que un día, por
curiosidad, decide leer un libro y su inteligencia despierta. Desde entonces ya
no puede parar de leer, un libro tras otro. Mientras su mente se expande y se
aventura por los senderos del conocimiento y la imaginación, el mundo alrededor
le parece opresivo y estúpido. Al final solo acepta la compañía de los hombres
y las mujeres libres, que leen libros sin miedo y los memorizan para salvarlos
del olvido y la destrucción. Esos hombres y mujeres libro constituyen una
sociedad secreta de lectores libres que no soportan vivir en el mundo iletrado
y televisivo de sus semejantes.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Hoy,
inmersos en la banalidad absoluta de las redes sociales, esta fábula suena
ingenua. Ya no vivimos en un tiempo que necesite quemar libros para matar su
influencia. En el mercado libre los libros son una mercancía inofensiva y la
lectura es una afición minoritaria cuyo peligro no inquieta a las mentes
adormecidas. Su potencial disidente ha sido desactivado por décadas de mala
educación y populismo mediático. Es hora de despertar. En un mundo de lectores
inteligentes, muchos políticos actuales no serían elegidos.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: left;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 35.4pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7EccWJY50APi1HJ5VU8XOBk_w1uqjfB-QlpWPI53f94EgLOvY3zUo2L0Ge6UG3ExOUVeQNeSFl-EI_Ano_na1SdGez5mGCoOri9dh5MfXVGqFz8HsUrGEl8krvGEVQkSkcs0DKv97kViNp11mhkLCYfHi568osgFgUWks16oE0dICiWqP9TRmuy1R/s599/fahrenheit-451%20books.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="599" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7EccWJY50APi1HJ5VU8XOBk_w1uqjfB-QlpWPI53f94EgLOvY3zUo2L0Ge6UG3ExOUVeQNeSFl-EI_Ano_na1SdGez5mGCoOri9dh5MfXVGqFz8HsUrGEl8krvGEVQkSkcs0DKv97kViNp11mhkLCYfHi568osgFgUWks16oE0dICiWqP9TRmuy1R/w400-h320/fahrenheit-451%20books.jpg" width="400" /></a></div><p></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-61042128082927276512023-05-12T15:03:00.001+02:002023-05-12T15:03:58.712+02:00LA GUERRA EN LA CABEZA<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvx9b_-QRpEulMMxJ1u0d6gZaLoJ-nvyvnJu1qEDK-mrxIydxsmjE8iAeTEfnhC6bgRLHM1QvGADCuoFpZ_wGeH6GTCgrf5IABMJKtrPPO7YgcP1phaJjSsZrthJjmQQVIz_5UYn0ZEutFgaAOm11e1sHv0kOJnKYNp3nuFH9LHGGsP6nAaripGpjy/s600/celineLORO1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="404" data-original-width="600" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvx9b_-QRpEulMMxJ1u0d6gZaLoJ-nvyvnJu1qEDK-mrxIydxsmjE8iAeTEfnhC6bgRLHM1QvGADCuoFpZ_wGeH6GTCgrf5IABMJKtrPPO7YgcP1phaJjSsZrthJjmQQVIz_5UYn0ZEutFgaAOm11e1sHv0kOJnKYNp3nuFH9LHGGsP6nAaripGpjy/w400-h269/celineLORO1.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> <span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">[Louis-Ferdinand
Céline, </span><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Guerra</i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, Anagrama, trad.:
Emilio Manzano, 2023, págs. 160]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify;"> </span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Hay muchas guerras en esta “Guerra”
que ha revolucionado la comprensión de la obra celiniana. Una obra que parecía
ya encerrada en coordenadas críticas muy bien cartografiadas. Y, sin embargo,
he aquí que salen de la nada, como si de un capítulo del “Quijote” se tratara,
una maleta de manuscritos robados al final de la Segunda Guerra Mundial del
domicilio parisino de <a href="http://juanfranciscoferre.blogspot.com/2011/06/el-loro-de-celine-1.html">Louis-Ferdinand
Céline</a> (1894-1961) entre los que se encuentran esta novela inacabada y espléndida,
un borrador redactado con mano maestra y escritura febril en 1934, y su
continuación aún más procaz, “Londres”, que los lectores franceses ya conocen y
disfrutan desde octubre pasado.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>La experiencia de la guerra es la
fisura en el cráneo creativo de <a href="http://juanfranciscoferre.blogspot.com/2011/06/el-loro-de-celine-2.html">Céline</a>,
abierta como una brecha por la que las voces del mundo penetran después de
recibir un balazo en el brazo y estampar la cabeza contra un árbol durante un
episodio insignificante de la Primera Guerra Mundial. Tras padecer en carne
viva el horror de la guerra y la miseria moral de la hospitalización y la
retaguardia, Céline estaba en condiciones de convertirse en el novelista
francés más importante del siglo XX y uno de los grandes creadores de la forma
novelesca moderna. Mientras Proust se encerraba en los salones decadentes con
sus aristócratas y burgueses a respirar el oxígeno viciado de sus vidas
asfixiantes, Céline se convierte en el profeta vociferante y provocador de la
edad de las masas. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Esta novela póstuma tiene la originalidad de ser
una secuela anómala del “Viaje al fin de la noche” (1932). Autobiografía y
ficción, al mismo tiempo. Crónica de las vivencias del doble de Céline, ese
Ferdinand narrador que le sirve para dar voz a los instintos más primarios, el
ánimo melancólico, la negra hilaridad y una visión de la vida exacerbada hasta
el paroxismo libidinal y morboso. Y poderosa fabulación, en la parte final,
como si Céline se sintiera de pronto arrebatado por las posibilidades
narrativas del mundo caótico puesto en escena y se dejara arrastrar por las tentaciones
de una trama tan picaresca como utópica. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">La narración en primera persona comienza
bruscamente, respondiendo a las páginas faltantes del manuscrito y a la
violencia que ha abatido al protagonista, hiriéndolo en el cuerpo y en el alma
para siempre. Los escabrosos episodios en el hospital, con las relaciones eróticas
con la enfermera L´Espinasse, que goza atendiendo a los heridos más graves, y
la escabrosa amistad con Bébert-Cascade, un proxeneta parisino que se alistó
para huir de un crimen y se ha autolesionado en un pie para ser licenciado,
como luego denunciará su mujer, la prostituta Angèle, como focos explosivos del
relato de lo vivido por Ferdinand en esta parte central.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt;">Si esta novela puede sumarse al canon celiniano
como una pieza significativa es debido, fundamentalmente, a la parte final,
donde la narración se desliza de la biografía grotesca y truculenta a la
ficción carnavalesca sin alterar su estilo y visión del mundo. Fusilado su
amigo Cascade, Ferdinand es instruido por Angèle, la viuda prostituta y
pelirroja irresistible, en las artes de la cetrería de militares británicos de
alta graduación y fortuna, tan viciosos como generosos. El viaje a Londres en
pos de una nueva vida, con su dulce promesa de placer y riqueza, alegoriza la
salida del laberinto histórico y patriótico que conduce a la aberración y
estupidez de la guerra. A ese estilo de vida hedonista y desprejuiciado, Ferdinand
lo llama “la felicidad del mundo” y cabe pensar que era el ideal libertario que
Céline tenía en mente a pesar de todo el ruido y la furia con que trató de
negarlo.<o:p></o:p></span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-10457949856471918562023-05-08T14:55:00.001+02:002023-05-08T16:05:35.251+02:00UNA VIDA DIVINA (PHILIPPE SOLLERS)<p style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMX0esGVjy-Me8Qv7HV-G9LI04grE8fEFAsVwRDsxzCmuZ5al_W839wUHnhl86mU82v045UJZpx4uUse9qM8vxXO4pehkoq5lhL4flIvWo0wc8hOhf15U7mztRpSM-NLYUiUeUniX7OIcEajcidAc8NMiq5H_dyXlnRTuNMrRpv47fFJiV5u7wBhZe/s2500/Sollers.jpg" style="clear: left; display: inline; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1831" data-original-width="2500" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMX0esGVjy-Me8Qv7HV-G9LI04grE8fEFAsVwRDsxzCmuZ5al_W839wUHnhl86mU82v045UJZpx4uUse9qM8vxXO4pehkoq5lhL4flIvWo0wc8hOhf15U7mztRpSM-NLYUiUeUniX7OIcEajcidAc8NMiq5H_dyXlnRTuNMrRpv47fFJiV5u7wBhZe/w400-h293/Sollers.jpg" width="400" /></a><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Con ocasión de la muerte de Philippe Sollers
recupero este ensayo, incluido en un libro futuro titulado </i>Batallas de amor<i style="mso-bidi-font-style: normal;">, y que aspira a retratar a Sollers a partir
de la imagen singular que producen sus </i>Memorias<i style="mso-bidi-font-style: normal;">, publicadas en francés en 2007. Entre Sollers y yo ha habido, a lo
largo del tiempo, tantas afinidades como diferencias. Cuando en enero de 2014 se
publicó </i>Karnaval <i style="mso-bidi-font-style: normal;">en francés, novela
en la que aparecía como uno de los personajes del documental ficticio que
escinde el libro en dos mitades asimétricas, me criticó amablemente en una
columna de prensa por no entender el verdadero sentido de la palabra “libertino”.
Yo creo que no me perdonaba, en el fondo, que le hiciera decir en la novela que
había compartido orgías con DSK, violador consumado y falso libertino. En este texto
digo todo lo que pienso de bueno sobre él, más allá del bien y del mal, como
quería el maestro…</i></span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"> </span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">[Philippe Sollers, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Una verdadera novela. Memorias</i>, Mauro
Armiño (trad.), Páginas de Espuma, Madrid, 2008, págs. 430]</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">La primera
condición para escribir unas buenas <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Memorias</i>
es haber tenido una vida incomparable. Una vida digna de ser vivida, una y otra
vez, en la experiencia y en el recuerdo. No es el caso de muchos memorialistas,
simples cronistas de la rutina y la nimiedad, pero sí de Philippe Sollers (1936-2023),
cuya vida, digan lo que digan sus enemigos, es más que memorable y merece
repetirse al infinito, como él mismo propugna, siguiendo la estela del círculo
vicioso, el eterno retorno nietzscheano.</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"> (Por otra parte, conviene recordar que </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">L´Infini</span></i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">
es el nombre de la revista que Sollers fundó y dirigió en Gallimard desde 1982,
llamada así en homenaje al libro erótico destruido y luego recuperado de Louis
Aragon (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">La Défense de l’infini</i>;
1923-1927/1997), y que sucedió a la desaparición de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tel Quel</i>.)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Sollers
siempre ha escrito novelas donde la fuerte presencia de lo autobiográfico
marcaba sus peripecias con el sello de la subjetividad de su autor. Era hasta
cierto punto lógico que al escribir sus memorias quisiera atribuirles, con
notable ironía, la condición de novela, aunque los acontecimientos de la vida
de Sollers no necesiten ser contados recurriendo a las categorías de la
ficción, incluso en un contexto cultural donde el exceso de autoficciones y
ficciones biográficas apenas si encubre la homogeneización de los modos de vida
y la ramplonería del concepto de ficción vigente. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">En este
sentido, Sollers tiene la gran ventaja de partir de la biografía de un sujeto
de nombre seudónimo (su verdadero apellido es Joyaux), es decir, de una
plataforma narrativa ya definida por la ficción del yo. Quizá sea ésa la mayor
limitación de su literatura, pero también es ahí donde se fundaría su grandeza.
Una de las grandes originalidades de este libro radica en su atrevimiento. No
podía ser menos si tenemos en cuenta que para justificar la existencia del
mismo Sollers se remonta hasta el Big Bang: “Me concederéis que insistir en
escribir unas Memorias en estas condiciones”, refiriéndose a las asombrosas
características del cosmos descrito por los científicos, “responde a lo
novelesco integral” (ibid., p. 297). Quizá por esto también se trata de un
libro escrito con una discreción y una sutileza, una elegancia y un
refinamiento singulares.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Es un
placer leer a Sollers cuando escribe sobre los temas que más le apasionan: el
siglo dieciocho francés, con su corte de libertinos y libertinas, sus fiestas
galantes y sus fulgores carnales; las aventuras literarias del siglo XX, en las
que ha participado como adalid, miembro destacado de la vanguardia europea; la
gran literatura y la gran pintura de la historia europea; su complicidad con
grandes figuras como el semiólogo Roland Barthes y el psicoanalista Jacques
Lacan, sus ciudades (Venecia, París o Nueva York) o sus escritores de elección
(Voltaire, Baudelaire, Rimbaud, Sade, Céline, Proust, entre otros). También
fascinan los fogonazos de su incisiva inteligencia al comentar la política del
siglo pasado y del presente, con opiniones de una lucidez aplastante. A Sollers
lo odia mucha gente, en la extrema derecha y en la extrema izquierda, en el
centro con tendencia diestra y en el centro con tendencia siniestra. No puede
pensar mal alguien que molesta a todas las facciones del espectro con su
insobornable independencia y autonomía de juicio. Y es que Sollers, que cometió
algunos errores estratégicos en el pasado (¿un burgués maoísta y
revolucionario? Pecados de juventud, como suele decirse) es un superviviente de
las guerras ideológicas del pasado y, por tanto, un inmejorable observador de
la farsa institucionalizada del presente (a la que su amigo y maestro Guy
Debord denominó la “sociedad del espectáculo” y Sollers, sin quitarle la razón,
prefiere llamar “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">desmundo</i>” al
“Espectáculo”; ibid., p. 300).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Sin
embargo, el territorio exclusivo donde da más placer aventurarse con este
Casanova del siglo de la X doble (“la vida paralela, la vida verdaderamente
libre, el amor libre, tienen su dios singular. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Sequere deum</i>, dice la divisa de Casanova”; ibid., p. 121) es cuando
escribe, con gran desparpajo y sensibilidad, sobre su gran debilidad y su gran
fuerza, las mujeres. De las mujeres más importantes de su vida, según las
épocas: su madre Marcelle y su tía Laure (“Deseé vivamente a mi madre y a mi
tía”; ibid., p. 29), la joven vasca refugiada, Eugénie, con la que descubrió el
amor físico y la ternura de los marginados. Y luego la novelista belga
Dominique Rolin, su gran amor juvenil, y la prestigiosa escritora y
psicoanalista Julia Kristeva, su esposa y compañera de viaje de tantas
aventuras intelectuales. Sin identificarlas, como no podía ser de otro modo en
un escritor discreto como él, también escribe anécdotas confidenciales sobre
otras mujeres con las que ha vivido intensos amoríos, romances episódicos que
marcan las páginas de sus novelas con una estela sexual y sentimental
inigualable entre los contemporáneos (“He reunido muchas complicidades
femeninas en mis aventuras. Aparecen contadas en mis novelas, de forma más o
menos traspuesta”; ibid., p. 127). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Admirable
escritor este Sollers. Después de liderar la última vanguardia literaria de que
se tenga noticia, el grupo <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tel Quel</i>,
durante los años sesenta y setenta, y de haber capitaneado la gran renovación
europea del género con experimentos que, sin embargo, nunca estuvieron a la
altura de los presupuestos teóricos y filosóficos con que se quiso arroparlos,
su novelística dio un salto cuántico a partir de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Mujeres</i> (1983), donde abandona el corsé abstracto que comprimía su
talento y da rienda suelta a una visión tan penetrante como cáustica del mundo
contemporáneo.</span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES-TRAD;"> </span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">A partir de esta novela
magistral, que se ganó la admiración de Philip Roth, Sollers comenzó a
practicar una concepción narrativa relativamente más accesible en cuanto a
formatos y estilo, pero en la que seguía inoculando el mismo discurso
intransigente de los ensayos y artículos que prodigaba también con metódica
puntualidad (“El Arte sin el Sexo no es el Arte, pero el Sexo sin el Arte no es
el Sexo”; ibid., p. 195). Y es que Sollers, además de un novelista provocativo
e innovador, es una de las grandes cabezas pensantes de la tradición francesa
que se remonta a Rabelais y Montaigne y, pasando por los ilustrados más
ilustres, Voltaire y Diderot, se va diluyendo en el siglo XX hasta hacerse
irreconocible. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Une vie divine</i> (2006),
consagrada a la figura de ese intempestivo supremo que fue Nietzsche, otro gran
libertador moral como Sade, es tal vez la novela europea más original de la primera
década del nuevo siglo, al atreverse a mantener en el foco de la ficción a un Nietzsche
ventrílocuo que habla como Sollers, y viceversa, y vive instalado en París
entre modelos hermosas y mundanas y la necedad espectacular. Como declara Sollers
en estas <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Memorias</i>; “para mí, el gran
liberador e inspirador habrá sido, y sigue siendo, Nietzsche” (ibid., p. 313).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">El
propósito último de este libro es nietzscheano y responde a la necesidad íntima
de Sollers de “verificar si he tenido razón viviendo como he vivido”. O como
escribió con anterioridad: “ha sonado la campana del Tiempo, y ese es el
momento natural de preguntarse si uno ha vivido como tenía que hacerlo, y si,
eterno retorno, le gustaría revivir de la misma forma para siempre” (ibid., p. 303).
En Venecia, bajo la influencia de Venus, Sollers recibe una respuesta
afirmativa. Como viera Nietzsche, mentor supremo, y reitera Sollers, la vida solo
merece ser vivida si uno llega a desear que cada instante de la misma se repita
siempre sin cesar. El eterno retorno de Philippe Sollers se cifra en un deseo
de revivirlo todo, esta máxima voluntad de poder realizada a través de la
“reanudación”: así se llama el capítulo que sirve de apoteosis o
(auto)endiosamiento a Sollers y precede, no por casualidad, al capítulo sobre
Nietzsche (ibid., pp. 303-311). Esta reanudación perpetua es enunciada en todas
y cada una de las páginas de estas <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Memorias</i>
irrepetibles como una expresión afirmativa de sí mismo: “Quiero llevar luego al
mismo tiempo una vida amorosa, una vida depravada, y una vida de literatura de
vanguardia” (ibid., p. 307). </span><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2583140917165568934.post-72671496861139513772023-05-03T16:47:00.000+02:002023-05-03T16:47:19.017+02:00QUOD EROS DEMONSTRANDUM<p style="text-align: center;"> <b style="text-align: center;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> [Conferencia pronunciada
el jueves 20 de abril de 2023 en el Seminario Internacional sobre la Novela de
la Universidad de Trento]</span></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="text-align: center;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/c42xMaG0I1I" width="320" youtube-src-id="c42xMaG0I1I"></iframe></b></div><i><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"><o:p><p style="text-align: justify;"><i><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></i><i style="text-indent: 35.4pt;"><span style="font-size: 14pt;">Il romanziere e critico letterario spagnolo Juan Francisco
Ferré, riconosciuto in patria come uno dei migliori scrittori della sua
generazione, è intervenuto al Seminario Internazionale sul Romanzo (SIR)
proponendo un'intensa quanto profonda riflessione sull'opera romanzesca di uno
dei suoi maestri: lo scrittore e critico cinematografico cubano Guillermo
Cabrera Infante (1929-2005). Soffermandosi soprattutto sui due romanzi di
Cabrera Infante più letti e riconosciuti nel mondo, Tre tristi tigri (1967) e
L'Avana per un infante defunto (1979), Ferré è riuscito a offrire, oltre che un
ritratto originale dell'autore, un'inedita analisi formale e tematica
dell'opera di Cabrera Infante, sospesa tra esilio e critica di ogni forma di
propaganda, tra Eros e irrinunciabile libertà linguistica.</span></i></p></o:p></span></i><p></p><p style="text-align: justify;"><b style="text-align: center;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Georgia",serif; font-size: 14.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"></span></b></p>JUAN FRANCISCO FERRÉhttp://www.blogger.com/profile/17871508338150757135noreply@blogger.com0